[ad_1]
نوشته و ویرایش شده توسط مجله ی مستطیل زرد
دودو یکی از نمادین‌ترین و در‌عین‌حال بدقضاوت‌شده‌ترین حیوانات منقرض‌شده محسوب می‌بشود. با وجود بیشتر از ۴۰۰ سال از انقراض، تعداد بسیاری تا این مدت بر این باورند که این پرنده بی‌پرواز زمان رسیدن انسان‌ها به موریس، جزیره‌ی زاد گاه خود، آن‌قدر احمق، کند و دست‌و‌پا‌چلفتی می بود که موفق نشد دربرابر تازه‌واردان زنده بماند.
اما محققان با ترکیب قرن‌ها نوشته‌جات علمی، گزارش‌های تاریخی و اطلاعات زیست‌شناختی در یک تاثییر واحد که اسبق طبقه‌بندی را آشکار و بازنویسی کرده است، به‌جستوجو عدل برای دودوی مظلوم و کبوتر رودریگز، خویشاوند منقرض‌شده‌اش رفتند.
تیمی از محققان با همکاری دانشگاه ساوت‌همپتون، دانشگاه آکسفورد و موزه‌ی تاریخ طبیعی در مطالعه‌ای تازه که در مجله‌ی جانورشناسی انجمن Linnean انتشار شده است، تلاش کردند حقایق را در رابطه پرنده‌ی دودو (Raphus cucullatus) اشکار کنند. این مطالعه جامع‌ترین بازدید را در رابطه طبقه‌بندی دودو و کبوتر رودریگز، نزدیک‌ترین خویشاوند آن اراعه می‌دهد.
نیل گاستلینگ، نویسنده‌ی ناظر مطالعه و استاد تکامل و دیرین‌زیست‌شناسی در دانشگاه ساوت‌همپتون، استدلال می‌کند که فکر اکثر مردم از دودو کاملا نادرست نیست، بلکه مسائل بزرگ‌تری را که در بعد انقراض آن وجود دارد، نادیده می‌گیرند.
آخرین مطالب
- انسان‌ها در قبل هر شب دو بار میخوابیدند؛ دلیلی برای بیخوابیهای شبانه_مستطیل زرد
- کشف سه سیاره زمینسان با دو غروب خورشید دانشمندان را شگفتزده کرد_مستطیل زرد
- آخرین قیمت ماشین در بازار آزاد جمعه ۹ آبان ماه_مستطیل زرد
- مشکلات مالی والدین میتواند تواناییهای اجتماعی کودکان را تحتتأثیر قرار دهد_مستطیل زرد
- OpenAI دو مدل هوش مصنوعی تازه برای ترقی ایمنی آنلاین معارفه کرد_مستطیل زرد
دودو نه چاق می بود و نه احمق، بلکه با اکوسیستم بومی‌اش سازگار می بود
گوستلینگ می‌گوید: «اگر دودو را فکر کنید، پرنده‌ای مختصر و تپل و مقداری احمق به ذهنتان می‌آید که سزاوار انقراض است؛ اما اینطور نیست. دودو نه چاق می بود و نه احمق، بلکه با اکوسیستم جزیره‌ی موریس که میلیون‌ها سال در آن زندگی می‌کرد، سازگار می بود.»
با‌این‌حال، آنچه دودو و کبوتر رودریگز، گونه‌ی خواهرش، برای آن سازگار نشده بودند، نیروی خشن و استعمارگر جامعه‌ی مدرن می بود. ملوانان هلندی اولین‌بار در سال ۱۵۹۸ بعد از رسیدن به جزیره‌ی موریس، واقع در ۱۱۳۴ کیلومتری شرق ماداگاسکار در اقیانوس هند، با دودو روبرو شدند.
پرندگان جزیره بدون وجود هیچ شکارچی بزرگی تکامل یافته بودند و درنتیجه احتیاط غریزی نسبت به انسان نداشتند. همین قضیه آن‌ها را به طعمه‌ی آسانی برای خدمه‌ی گرسنه‌ی کشتی و تاجران بین‌المللی تبدیل می‌کرد. در کمتر از یک قرن، دودو از روی زمین ناپدید شد؛ نه به این علت که به طور گسترده خورده یا در باغ‌وحش‌ها نمایش داده می‌شد، بلکه به این علت که نمی‌توانست با تغییرات سریع و فشارهای ناشی از استعمار انسان کنار بیاید.
دشمنان مهم دودو، خود انسان‌ها نبودند، بلکه همه‌ی چیزهایی می بود که در میانه تشکیل یک بندر تدارکاتی برای شرکت هند شرقی هلند در موریس با خود آورده بودند. دام‌هایی همانند خوک، لانه‌ی دودو، این پرندگان زمینی را زیر پا له می‌کردند، در حالی که موش‌ها، تخم‌ها و جوجه‌های کوچک آن‌ها را می‌خوردند. درهمینحال، سگ‌ها، گربه‌ها و دیگر حیوانات مهاجم دودو را شکار و در‌عین‌حال بر سر منبع های غذایی محدود جزیره رقابت می‌کردند. تا سال ۱۶۶۲، دودو منقرض شد. تقریباً یک قرن سپس، کبوتر رودریگز به جستوجو آن از بین رفت. با وجود تنها ۶۴ سال مستندات انسانی از دودو، طولی نکشید که حقیقت در رابطه این پرنده با داستان آمیخته شد.
عکاس: Julian Pender Hume
گوستلینگ او گفت: «دودو اولین حاضر زندهای می بود که ثبت شد و سپس ناپدید شد.» به‌حرف های‌ی وی، قبل از انقراض دودو، فکر نمی‌شد که ممکن باشد انسان بتواند تأثیر بسیاری بر محیط‌زیست بگذارد.
مارک یانگ، استاد دانشگاه ساوت‌همپتون و نویسنده‌ی مهم مقاله، می‌گوید در اغاز قرن نوزدهم، برخی افراد حتی دودو و کبوتر رودریگز را «جانوران اسطوره‌ای» می‌دانستند. در دهه‌ی ۱۸۰۰ می بود که دانشمندان ویکتوریایی سرانجام قبول کردند که هر دو گونه‌ی پرنده واقعاً وجود داشته‌اند. اما با گذشت زمان، عکس دودو تا حد بسیاری از نماد تأثیرات غالباً فاجعه‌بار بشریت بر محیط‌زیست، به مثالای نادرست و صحیح‌فهمیدن‌نشده از «بقای اصلح» تحول کرد.
درهمینحال، به‌زمان بیشتر از ۴۰۰ سال سردرگمی بسیاری در رابطه تعداد انواع پرنده‌ی دودو و کبوتر رودریگز به‌وجود آمد. برخی از دانشمندان فکر می‌کردند که سه گونه و برخی دیگر معتقد بودند که امکان پذیر پنج گونه، از جمله انواعی همانند دودو ناصری، دودو سفید و پرنده‌ی رودریگز سفید وجود داشته باشد.
اما گوستلینگ، یانگ و هم‌تیمی‌هایشان بعد از بازدید دقیق چهار قرن نوشته‌های علمی و باقی مانده فیزیکی بازمانده، از جمله تنها بافت نرم باقی‌مانده از دودو، اعتقاد دارند که تنها دو گونه وجود دارد: دودو و کبوتر رودریگز و هر دو بخشی از خانواده‌ی کبوتر و قمری می باشند که به خانواده کبوتران (Columbidae) تعلق داشتند.
در رابطه شهرت دودو به گفتن پرنده‌ای دست‌و‌پا‌چلفتی، نگاهی دقیق‌تر به باقی مانده اسکلتی آن مشخص می کند که این باور درست نیست. تیم تحقیقاتی فهمید شد که دودو تاندونی در پای خود داشت که ضخامتش تقریباً به اندازه‌ی استخوان می بود. این ویژگی امروزه در دیگر پرندگانی که به شدت و چابکی در بالا‌رفتن معروف می باشند، یافت می‌بشود و مشخص می کند که دودو در‌واقع حیوانی بسیار سریع و فعال بوده است.
عکس دودو از تاثییر بد انسان بر محیط‌زیست به مثالای نادرست از «بقای اصلح» تحول کرد
یانگ او گفت: «حتی سپس از چهار قرن، ما چیزهای بسیاری برای یادگیری در رابطه این پرندگان قابل‌دقت داریم. تعداد مقداری از گزارش‌های مکتوب از دودوها‌ی زنده می‌گوید که این [پرنده] حیوانی می بود که به شدت حرکت می‌کرد و عاشق جنگل می بود.»
محققان فکر می‌کنند که با نگاهی دقیق‌تر به دودو و کبوتر رودریگز، می‌توانیم داستان‌های نادرست را پاکسازی و تاریخ واقعی آن‌ها را بهتر فهمیدن کنیم. در نهایت، انقراض آن پرندگان به علت ضعیف‌بودن یا سازگاری ضعیف یا نتیجه ناکامی تکاملی آن‌ها نبوده است، بلکه به علت تأثیر زیان اور انسان بر محیط زیست خود می بود.
گوستلینگ او گفت: «دودوها در اکوسیستمشان جایگاه بنیادی داشتند. اگر آن‌ها را فهمیدن کنیم، امکان پذیر بتوانیم از بازیابی اکوسیستم موریس حمایتکنیم، احتمالا اغاز به خنثی‌کردن آسیبی کنیم که با ورود انسان‌ها تقریباً نیم‌هزاره پیش اغاز شد. دیگر هیچ پرنده‌ی زندهای همانند این دو گونه از کبوتر زمینی غول‌پیکر وجود ندارد.»
دسته بندی مطالب
[ad_2]
