انسان‌ها هزار سال دیرتر از آنچه فکر می‌شد، اسب‌ها را اهلی کردند_مستطیل زرد

این چنین، مطالعه‌ی ژنتیکی اسب‌های باستانی از دودمان جدیدی رونمایی کرد که با اسب‌های اهلی امروزی مطابقت دارد. این دودمان که در وقتی نزدیک به سال ۲۲۰۰ پیش‌از میلاد به‌وجود آمد، به خوبی با شواهد باستان‌شناسی حاضر از تصویرسازی اسب‌ها در تدفین‌های ارابه و بین‌رودان در رشته‌کوه اورال، هم‌خوانی دارد.

اورلاندو می‌افزاید که در روبه رو، دیگر گروه‌های اهلی‌کننده‌ی اسب‌ها، نزدیک به ۴۲۰۰ سال پیش و با مقصد پویایی و حرکت به اهلی‌کردن اسب‌ها روی آوردند. چون هیچ دودمانی از اسب‌ها، چه در نسل‌های قبل و چه در نسل‌های بعدی، همانند دودمان اسب‌های آن‌ها در زمین گسترش نیافت.

به حرف های‌ی اورلاندو، محرک فرآیند اهلی‌سازی، امکان پذیر رویدادی اقلیمی باشد که علتخشکسالی در جنوب غربی آسیا و استپ اوراسیا شد، چون اسب‌ها می‌توانستند با شدت مردم را به مناطق پوشیده از مراتع تازه منتقل و به زنده‌ماندن آن‌ها پشتیبانی کنند.

مطالعه‌ی تازه، به شکلی کاملاً قاطعانه اثبات می‌کند که اگرچه فرهنگ گورچالی و دیگر فرهنگ‌های اولیه‌ی استپ‌های غربی امکان پذیر با اسب‌های وحشی در ربط بوده باشند، اما اولین اهلی‌کنندگان اسب‌ها نبودند. مدل ژنتیکی مطالعه‌ی تازه، با دیگر شواهد حاضر نیز هم‌پوشانی دارد.

با وجود این که مطالعات قبلی، انسان‌های فرهنگ گورچالی را به علت مصرف شیر اسب، به گفتن مسئولان اولین اهلی‌سازی اسب‌ها شناسایی کردند، نقش گورچالی‌ها به گمان زیادً فقط تلاشی اولیه برای اهلی‌کردن اسب‌های منطقه بوده است. مطالعه‌ی تازه مشخص می کند که مردم فرهنگ گورچالی در مهاجرت دسته‌جمعی‌شان از اسب‌ها منفعت گیری نکردند.

جواب این سوال که چرا انسان‌ها تا وقتی که دیگر حیوانات، همانند سگ، گوسفند، گاو و حتی الاغ را اهلی کردند، اسب‌ها را اهلی نکرده بودند، هم چنان تا حدودی به طور راز باقی مانده است. اما انسان‌ها بعد‌از اهلی‌کردن اسب‌ها، تقریباً به هر کجا که پا گذاشتند، اسب‌ها را هم در کنارشان داشتند. اورلاندو می‌گوید:

گسترش نسبتاً دیرتر اسب‌ها به‌وضوح توسط مردم انجام شد، چون این چنین گسترشی در مجموعه داده‌های ما که ۵۰ هزار سال را پوشش می‌دهد، بی‌سابقه می بود.