یک ابر بین‌ستاره‌ای به گمان زیاد جهت اغاز عصر یخبندان روی زمین شد_مستطیل زرد

منظومه‌ی شمسی ما در «حبابی عظیم» از پلاسمای محافظتی به نام «هلیوسفر» قرار دارد که از خورشید سرچشمه می‌گیرد. این لایه‌ی محافظتی وقتی تشکیل می‌بشود که بادهای خورشیدی بر محیط بین‌ستاره‌ای یا به عبارت دیگر، موادی که در فضاهای بین ستاره‌های کهکشان حرکت می‌کنند، سختی می‌آورند. هلیوسفر با جریانی ثابت از ذرات باردار خورشید به طور مدام احیا می‌بشود.

هلیوسفر از زمین در برابر پرتوهای کهکشانی که بالقوه می‌توانند بر DNA موجودات زنده تأثیر بگذارند، محافظت می‌کند. این تاثییر محافظتی به قدری حیاتی است که به باور تعداد بسیاری از دانشمندان بخشی جدایی‌ناپذیری از ظهور و تکامل حیات روی زمین بوده است.

پژوهشگرها می‌گویند این گمان وجود دارد که ابری سرد از مواد بین‌ستاره‌ای، وقتی باد خورشیدی را به نحوی مهار کرده و جهت فشردگی هلیوسفر شده باشد. به این ترتیب به گمان زیاد در مدتی مختصر (از نظر کیهانی)، تاثییر محافظتی هلیوسفر برای زمین و دیگر سیاره‌ها حذف شده است. اوفر در این باره می‌گوید:

ستار‌ه‌ها حرکت می‌کنند و این پژوهش مشخص می کند این اجرام نه‌تنها ثابت نیستند بلکه امکان پذیر با تغییرات چشمگیری مواجه شوند.

آخرین مطالب

• انسان‌ها در قبل هر شب دو بار می‌خوابیدند؛ دلیلی برای بیخوابی‌های شبانه_مستطیل زرد
• کشف سه سیاره زمین‌سان با دو غروب خورشید دانشمندان را شگفت‌زده کرد_مستطیل زرد
• آخرین قیمت ماشین در بازار آزاد جمعه ۹ آبان ماه_مستطیل زرد
• مشکلات مالی والدین می‌تواند توانایی‌های اجتماعی کودکان را تحت‌تأثیر قرار دهد_مستطیل زرد
• OpenAI دو مدل هوش مصنوعی تازه برای ترقی ایمنی آنلاین معارفه کرد_مستطیل زرد

اوفر برای بازدید تاثییر بمباران غبار بین‌ستاره‌ای چگال بر هلیوسفر و زمین، با منفعت گیری از مدل‌های پیچیده‌ی کامپیوتری به زمان‌های دور سفر کرد. به این ترتیب او و گروهش موقعیت خورشید در نزدیک به دو میلیون سال پیش و این چنین موقعیت هلیوسفر و منظومه‌ی شمسی را تعیین کردند.

پژوهشگران هچنین به ردیابی پیشرفت رشته‌ای از گاز سرد چگال موسوم به «نوار محلی منظومه‌ی ابرهای سرد» پرداختند که در آن زمان از راه شیری عبور می‌کرد. این بازدید نشان داد که به گمان زیاد یک ابر چگال به نام «سیاه‌گوش محلی ابر سرد» در انتهای نوار محلی منظومه‌ی ابرهای سرد با هلیوسفر برخورد کرده است.

به این ترتیب زمین در معرض ماده‌ی بین ستاره‌ای و عنصرهای سنگین و رادیواکتیو آن قرار گرفت. این عنصرها از باقی مانده ستاره‌های کلان‌جرمی می باشند که در انفجارهای ابرنواختر می‌میرند. هلیوسفر طبق معمول مانع از عبور این ذرات می‌بشود؛ اما بدون لایه‌ی محافظ این عنصرهای رادیواکتیو می‌توانند روی زمین ببارند. این قضیه می‌تواند علت افزایش ایزوتوپ‌های آهن ۶۰ و پلوتونیوم ۲۴۴ در برف‌های جنوبگان و مغزه‌های یخی روی ماه را توجیه کند که مصادف با دوره‌ای در نزدیک به ۲ میلیون سال پیش می باشند. زمان‌بندی برخورد هلیوسفر با سیاه‌گوش محلی ابر سرد هم مصادف با دوره‌ی سرد شدن زمین در دو میلیون سال پیش است.

به باور اوفر، سختی ناشی از سیاه‌گوش محلی ابر سرد، هلیوسفر را برای دوره‌ی مختصر چندصدساله یا دوره‌ی طویل یک میلیون ساله محدود کرده است. این قضیه به مقدار بزرگی ابر یادشده هم وابسته است. به باور پژوهشگرها، بعد از آخر نفوذ این ابر سرد، هلیوسفر مجددا برای احاطه‌ی سیاره‌ها رشد کرده است.

با این‌حال در شرایط جاری به سختی می‌توان تأثیر ابر سرد بین‌ستاره‌ای بر زمین به اختصاصی اغاز عصر یخبندان را تعیین کرد. پژوهشگرها اکنون می‌توانند به زمان قبل بازگردند تا دوره‌های دیگر عبور از ابرهای بین‌ستاره‌ای را تعیین کنند و تطبیق آن با عصرهای یخبندان را بازدید کنند. پژوهشگرهای این بازدید در حال جستجوی تأثیر هیدروژن و مواد رادیواکتیو بر جو زمین می باشند. به حرف های‌ی اوفر:

این ابر در قبل وجود داشته است و اگر ما از بین چیزی سنگین عبور کرده‌ باشیم در معرض فضای بین‌ستاره‌ای قرار گرفتیم. این تازه اغاز ماجرا است.

یافته‌های پژوهشگران دهم ژوئن در مجله‌ی Nature Astronomy انتشار شد.