هر سال چند ستاره در راه شیری می‌میرند؟_مستطیل زرد

در نهایت ستاره جو خارجی خود را به داخل فضا انتشار می‌کند و تنها چیزی که از آن باقی می‌ماند، جرمی چگال موسوم به کوتوله سفید است. نزدیک به ۹۷ درصد از ستاره‌های راه شیری از جمله خورشید به سرنوشت شبیهی دچار خواهند شد.

ستاره‌شناس‌ها به‌لطف نور بی همتا کوتوله‌های سفید می‌توانند آن‌ها را رصد کنند. آن‌ها از این اطلاعات همراه با شدت شکل‌گیری ستاره و تعداد کلی ستاره‌ها برای محاسبه‌ی تعداد ستاره‌هایی که هر سال می‌میرند منفعت گیری می‌کنند. بر پایه تخمین‌ها هر دو سال یک بار یک کوتوله سفید شکل می‌گیرد.

برای ستاره‌هایی که بیشتر از هشت برابر خورشید جرم دارند، فرآیند مرگ متفاوت است. این ستاره‌های سنگین تنها ۳ درصد از کل ستاره‌های راه شیری را راه اندازی خواهند داد؛ اما آثار مرگشان زیاد دیدنی است.

ستاره‌های سنگین عنصرهای سنگین‌تری را در هسته‌هایشان می‌سوزانند و زمان مرگ به قدری سنگین خواهد شد که دیگر نمی توانند در برابر گرانش شدید خود مقاومت کنند. نتیجه، انفجاری عظیم موسوم به ابرنواختر است. در نهایت هسته‌ی ستاره به شکل ستاره‌ نوترونی یا سیاه‌چاله به حیات خود ادامه خواهد داد.

آخرین ابرنواختر راه شیری در سال ۱۶۰۴ ثبت شد، با این‌حال بر پایه تخمین‌ها یک یا دو بار در هر قرن یک ابرنواختر در کهکشان رخ می‌دهد؛ با این وجود چرا بیشتر از ۴۰۰ سال از ثبت آخرین ابرنواختر راه شیری می‌گذرد؟ تخمین‌های ستاره‌شناس‌ها به علت شکل و ابرهای گاز و غباری راه شیری پیچیده می باشند. دی بیزر می‌گوید:

امکان پذیر ابرنواختری در آن سوی مرکز کهکشان رخ دهد؛ اما مواد بسیاری بین ما وجود دارد که نمی‌توانیم آن‌ها را ببینیم.

در کل، با دقت به این قضیه که کوتوله‌های سفید هر دو سال یک بار و ابرنواخترها در هر قرن یک بار رخ خواهند داد، مجموعا ۵۳ ستاره در هر قرن در راه شیری می‌میرند یا به گفتن دیگر این آمار به یک ستاره در ۱٫۹ سال می‌رسد. به‌حرف های‌ی دی بیزر، دانشمندان با فهمیدن مرحله های مرگ ستاره‌ها می‌توانند تکه‌های پازل چرخه‌های حیات آن‌ها را کنار هم بگذارند.