آخرین نگاه به زحل؛ روایت ناگفته از آخر باشکوه کاوشگر کاسینی ناسا_مستطیل زرد

با این که تلسکوپ‌های ساخت دست بشر طی قرن قبل پیشرفت چشمگیری داشته‌اند، هیچ‌چیزی همانند تماشای یک سیاره از نگاه فضاپیمای درحال نزدیک‌شدن به آن نیست.

در سال‌های ۱۹۷۹، ۱۹۸۰ و ۱۹۸۱، بشر نخستین نگاه‌های گذرای خود از نزدیک به زحل را توانایی کرد. در آن زمان کاوشگرهای پایونیر ۱۱، وویجر ۱ و وویجر ۲ از کنار این سیاره غول‌پیکر گازی عبور کردند. پایونیر در عبور خود در سال ۱۹۷۹، میدان مغناطیسی زحل را کشف و دو قمر تازه را شناسایی کرد که مطابق گزارش ناسا، تقریبا نزدیک می بود با یکی از آن‌ها برخورد کند.

هرچند آن نگاه‌های گذرا شوق‌انگیز بودند، در سال ۱۹۹۷، ناسا با اغاز مأموریت کاوشگر کاسینی- هویگنس، این فضاپیمای اختصاصی را برای گردش به دور زحل، مطالعه‌ی این سیاره، حلقه‌هایش و قمرهای پرتعداد شگفت‌انگیزش فرستاد. این فضاپیما بعد از دریافت پشتیبانی‌های گرانشی از سیارات زهره، زمین و مشتری، سرانجام یکم ژوئیه ۲۰۰۴ به زحل رسید.

کاسینی به‌علت مسیر پروازی‌اش، طوری طراحی شده می بود که بتواند دربرابر دمای ۱۳۰ درجه‌ی سانتی‌گراد در نزدیکی مدار زهره تا سرمای منفی ۲۱۰ درجه‌ی سانتی‌گراد در اطراف زحل دوام بیاورد. اولین مأموریت این فضاپیما هفت سال طول کشید و طی آن پروازهای نزدیکی از کنار قمرهای زحل انجام داد، در حالی که تغییرات فصلی در این سیاره‌ی گازی و تایتان، بزرگ‌ترین قمرش را نیز مشاهده می‌کرد.