گالیله، نخستین مدارگرد مشتری؛ کاوشگری که اکتشافات سیاره‌ای را منقلب کرد_مستطیل زرد

بر پایه توضیحات ناسا، مأموریت مهم گالیله شامل یک سفر ۲۳ ماهه با ۱۱ دور گردش به دور منظومه مشتری می بود که در آن، ۱۰ بازدید نزدیک با قمرهای مهم مشتری انجام شد. اگرچه مأموریت مهم در دسامبر ۱۹۹۷ به آخر رسید، این مأموریت سه بار تمدید شد. گالیله در کل ۳۵ ملاقات با قمرهای مهم مشتری داشت که عبارت‌اند از: ۱۱ بار با اروپا، ۸ بار با کالیستو، ۸ بار با گانیمد، ۷ بار با آیو و یک بار با آمالتیا.

کاوشگر گالیله نخستین تصاویر و مشاهدات دقیق از قمرهای سیاره مشتری را به زمین فرستاد و شواهدی از فعالیت آتشفشانی شدید در آیو، نشانه‌هایی از اقیانوس مایع در زیر سطح اروپا و وجود میدان مغناطیسی در اطراف گانیمد را کشف کرد. علاوه بر جنبه‌های برنامه‌ریزی‌شده مأموریت، این فضاپیما اولین  و تنها فضاپیمایی می بود که ناظر برخورد یک دنباله‌دار به سیاره مشتری شد. در آن زمان دنباله‌دار شومیکر-لووی ۹ به سمت دور مشتری برخورد کرد.

یکی از شوق‌انگیزترین قسمت‌های مأموریت در اغاز آن می بود؛ هنگامی گالیله در ژوئیه ۱۹۹۵ یک کاوشگر فرود را به جو سیاره رها کرد. این کاوشگر فرود، سوخت جداگانه‌ای نداشت و اغاز به سقوط آزاد به داخل جو مشتری کرد. ناسا توضیح می‌دهد: «هشت دقیقه سپس، مدارگرد اغاز به دریافت داده‌ها از کاوشگر فرود کرد که با سرعتی همانند دنباله‌دار، یعنی نزدیک به ۱۷۰ هزار کیلومتر در ساعت به بالای جو مشتری برخورد کرد. در این فرآیند، کاوشگر دمایی دو برابر دمای سطح خورشید را تحمل کرد.» این چنین کاوشگر با منفعت گیری از ترمزهای آئرودینامیکی شدت خود را افت داد و سپس چتر نجات و سپر حرارتی خود را باز کرد.

اگرچه کاوشگر  فرود کمتر از یک ساعت بعد از رهاسازی ارسال داده‌ها را متوقف کرد، عناصر جوی سیاره را اندازه‌گیری کرد و داده‌هایی درمورد تفاوت ترکیبات شیمیایی مشتری با خورشید و سرنخ‌هایی درمورد چگونگی تکامل این سیاره در اغاز منظومه شمسی در اختیار ما گذاشت.

خود گالیله نیز از سقوط نهایی و دراماتیک به درون مشتری در امان نماند. با منفعت گیری از داده‌های این فضاپیما، دریافتیم که گمان وجود آب شور زیر سطح قمر یخی اروپا وجود دارد. در ۲۱ سپتامبر ۲۰۰۳، ناسا به‌طور به عمد گالیله را به درون مشتری انداخت تا از قمر اروپا در برابر برخورد احتمالی کاوشگر محافظت کند.

 ناسا توضیح می‌دهد: «نقطه ورود گالیله به جو سیاره غول‌پیکر نزدیک به ۱/۴ درجه جنوب خط استوای مشتری می بود. اگر ناظران در بالای ابرها شناور بودند، می‌توانستند این کاوشگر را در حال ورود از نقطه‌ای نزدیک به ۲۲ درجه بالاتر از افق محلی ببینند.  ورود گالیله این چنین می‌توانست به‌گفتن «فریادکشان» توصیف بشود؛ چون شدت فضاپیما نسبت به آن ناظران نزدیک به ۴۸٫۲ کیلومتر بر ثانیه می بود. این شدت معادل طی کردن فاصله لس‌آنجلس تا نیویورک در ۸۲ ثانیه است.»