ماه هیچ زمان میدان مغناطیسی قوی نداشت؛ بعد سنگ‌های آن‌ چطور مغناطیسی شده‌اند؟_مستطیل زرد

این بار پژوهشگران با فرضیه‌‌ای تازه بازگشتند که درواقع عناصری از هر دو نظریه‌ی دینامو و برخوردِ تولیدکننده‌ی پلاسما را ترکیب می‌کند و این چنین تاثییر موج ضربه‌ای ناشی از برخورد را در نظر می‌گیرد.

پژوهشگرها برای آزمایش فرضیه تازه، با تمرکز بر برخوردی در ابعاد آنچه حوضه‌ی ایمبریوم ماه را تشکیل کرده و این چنین همانند‌سازی‌هایی از ابر پلاسما، همانند‌سازی‌هایی را از برخورد تشکیل کردند. فکر اولیه آن‌ها این می بود که ماه آغازین دارای دینامویی می بود که میدانی مغناطیسی نزدیک به ۵۰ برابر ضعیف‌تر از میدان زمین تشکیل می‌کرد. نتایج نشان دادند که یک برخورد بزرگ، برای مثالً توسط سیارک توانسته ابری از پلاسما تشکیل کند که بخشی از آن به فضا پراکنده شده و باقی‌مانده به سمت دیگر ماه جریان اشکار کرده و میدان مغناطیسی ضعیف حاضر را برای نزدیک به ۴۰ دقیقه تحکیم کرده است.

سناریوی فوق پیچیده است و بدون شکل به نوعی تصادف خوش‌یمن نیاز دارد؛ اما احتمالا برای قبول یا رد آن زیاد چشم به راه نمانیم. جواب امکان پذیر در تحلیل مثالهای تازه‌ی ماه نهفته باشد که نه‌تنها نشانه‌هایی از مغناطیس بالا، بلکه نشانه‌هایی از شوک (ضربه‌ی برخوردی) نیز دارند. (در قبل، مثالهای اولیه ماه اگر نشانه‌ای از شوک داشتند، طبق معمولً کنار گذاشته می‌شدند.)

دانشمندان امید دارند مأموریت‌های سرنشین‌دار آینده‌ی ناسا در برنامه‌ی آرتمیس بتوانند به معما جواب دهند، چرا که برگشت دادن مثالها از جمله اهداف مهم این مأموریت‌ها است. یقیناً، همه‌چیز به بودجه‌ی آینده‌ی ناسا بستگی دارد که اکنون با افت قابل توجهی روبه‌روست، هرچند تا این لحظه، آرتمیس ۲ و ۳ هم چنان مطابق برنامه پیش می‌روال.

مقاله در مجله ساینس‌ادونسز انتشار شده است.