کشف بیگانگان در جهان موازی به گمان زیاد آسان‌تر است_مستطیل زرد

بااین‌حال پژوهشی تازه که ۱۳ نوامبر انتشار شد، فرضیه‌ی حیات بیگانه در مقیاس چندجهانی را با محاسبه‌ی تفاوت در چگالی انرژی تاریک بازدید می‌کند. انرژی تاریک نیروی اسرارآمیز عامل افزایش شدت انبساط جهان است و می‌تواند بر تعداد ستاره‌هایی که در دنیاهای موازی گوناگون شکل می‌گیرند، تأثیر بگذارد.

مدل یادشده مشخص می کند چگالی بهینه‌ی انرژی تاریک در یک جهان علتمی‌بشود ۲۷ درصد از ماده غیرتاریک به ستاره تبدیل بشود؛ اما در جهان ما، تنها ۲۳ درصد از این چنین ماده‌ای به ستاره تبدیل می‌بشود؛ به این علت تعداد ستاره‌ها کمتر است و در نتیجه موقعیت‌های کمتری برای ظهور حیات بیگانه وجود دارد.

یافته‌های تازه کاملا فرضی و مبتنی بر وجود چندجهانی می باشند. چندجهانی یا مولتی‌ورس خود نظریه‌ای فرضی است که تا این مدت با اثبات فاصله بسیاری دارد. بااین‌حال به حرف های‌ی لوکاس لومبرایزر، کیهان‌شناس دانشگاه ژنو سوئیس و یکی از مؤلفان مقاله، پیاده‌سازی این چنین مدلی برای ظهور حیات در جهان‌های گوناگون و بازدید سوال‌های بنیادی درمورد‌ی جهان ما می‌تواند شوق‌انگیز باشد.

انرژی تاریک بر پایه داده‌های جاری، ماده‌ یا نیرویی مجهول است که برخلاف گرانش عمل می‌کند و عامل انبساط فضازمان به حساب می اید. به باور ستاره‌شناس‌ها، انرژی تاریک به این علت وجود دارد که شدت انبساط جهان رو به افزایش است؛ اما آن‌ها هیچ ایده‌ی راحتی از این فرضیه ندارند.

مقدار انرژی اسرارآمیز تاریک در جهان‌های موازی گوناگون می‌تواند بر شدت انبساط کیهانی و شکل‌گیری ستاره‌ها تأثیر بگذارد: اگر جهانی انرژی تاریک کمتری نسبت به جهان ما داشته باشد، امکان پذیر با شدت آهسته‌تری منبسط بشود. ازاین‌رو گرانش علتفروپاشی ساختارهای بزرگ‌مقیاس همانند خوشه‌های ستاره‌ای، کهکشان‌ها یا ابرخوشه‌های کهکشانی می‌بشود و حاصل آن افت شدت ستاره‌زایی است؛ اما اگر جهانی انرژی تاریک بیشتری نسبت به جهان ما داشته باشد، شکل‌گیری ستاره‌هایش با توزیع ماده در سطحی گسترده‌تر و این چنین امکان راه اندازی ساختار‌های ستاره‌ای بزرگ‌تر افزایش می‌یابد.

بااین‌حال مقدار بسیاری انرژی تاریک می‌تواند علتبشود که یک جهان با شدت بیشتری منبسط بشود و با پراکنده‌شدن ماده، مقدار شکل‌گیری ستاره‌ها افت اشکار کند. درنتیجه مدل تازه چگالی بهینه‌ی انرژی تاریک را محاسبه می‌کند که می‌تواند شدت شکل‌گیری ستاره‌ها را به حداکثر رساند. این چگالی اندکی زیاد تر از چگالی جهان ما است. به‌این‌ترتیب موجودات هوشمند جهان‌های دیگر امکان پذیر شانس بیشتری در پیداکردن یکدیگر داشته باشند.