میدان مغناطیسی مریخ به گمان زیاد فراتر از حد فکر قبل دوام آورده بود_مستطیل زرد

با این‌حال، داخل مریخ که تقریباً نصف قطر زمین است، فرآیند ژئودینامو به شدت سرد و با نشت گرما به بیرون، همرفت متوقف شد. این اتفاق پیامدهای چشمگیری را برای تکامل آینده مریخ به جستوجو داشت. بدون میدان مغناطیسی سراسری، مریخ نمی‌توانست بادهای خورشیدی را که در حال ناپدیدکردن جو آن بودند، دفع کند یا ممکن نبوده است بتواند مانع از تبخیر آب‌های سطحی و برخورد پرتوهای کیهانی زیان اور به سطح بشود.

دانشمندان سیاره‌ای فکر می‌کردند میدان مغناطیسی مریخ نزدیک به ۴٫۱ میلیارد سال پیش از بین رفته است. علت این نتیجه‌گیری این می بود که حوضه‌های برخوردی بزرگی که در دوره‌ی بمباران بین ۴٫۱ میلیارد و ۳٫۷ میلیارد سال پیش شکل گرفته بودند، اثری از میدان مغناطیسی را در سنگ‌هایشان نگه داری نکردند.

در میانه برخورد شدید، کانی‌های فرومغناطیسی در سنگ‌های مذاب می‌توانند خود را با میدان مغناطیسی مجاور هم‌تراز کنند. از آنجا که سنگ‌های داغ بر تاثییر برخورد به آرامی سرد خواهد شد، این تراز کانی‌های فرومغناطیسی می‌تواند درون آن‌ها محبوس بشود و به این ترتیب علتشد دانشمندان میلیاردها سال سپس میدان مغناطیسی باستانی را مطالعه کنند. بااین‌حال شواهد حاصل از بزرگ‌ترین برخوردهای مریخی مشخص می کند زمان وقوع این برخوردها، میدان مغناطیسی در کار نبوده است.

اما استیل و همکارانش از جمله راجر فو از هاروارد، بر این باور می باشند که دانشمندان سیاره‌ای علائم یادشده را به شکل نادرستی تفسیر کرده‌اند. تحلیل آن‌ها از قسمت‌هایی از شهاب‌سنگ معروف مریخی آلن هیلز ۸۴۰۰۱ در سال ۲۰۲۳، شواهدی از وارونگی میدان مغناطیسی را در کانی‌های فرومغناطیسی داخل شهاب‌سنگ مشخص می کند. پژوهشگرها در دهه‌ی ۱۹۹۰ مدعی وجود میکروفسیل در این شهاب‌سنگ شدند که در آن زمان ادعایی جنجالی می بود.

اکنون پژوهشگرها ادعای وارونگی میدان مغناطیسی را با مدلسازی کامپیوتری تحکیم کرده‌اند که مشخص می کند نبوده است میدان مغناطیسی ثبت‌شده در زمان شکل‌گیری حوضه‌های برخوردی برای از بین‌رفتن نیروهای مغناطیسی نیست، بلکه علت عمده‌ی آن وارونگی قطبی است. این اتفاق هر چندصدهزار سال در زمین رخ می‌دهد، به‌طوری‌که قطب‌های شمال و جنوب مغناطیسی جابه‌جا خواهد شد؛ در این شرایط مواد فرومغناطیسی جهت‌گیری راحتی ندارند و در نتیجه به نظر می‌رسد میدان مغناطیسی ضعیف شده یا وجود ندارد. اگر حق با تیم استیل باشد، میدان مغناطیسی سراسری مریخ نزدیک به ۴٫۱ میلیارد سال پیش ناپدید نشد؛ بلکه این اتفاق حداقل ۳٫۹ میلیارد سال قبل رقم خورد.

گرچه بازه‌های وقتی یادشده مربوط به وقتی زیاد کهن می باشند، ۲۰۰ میلیون سال اضافه می‌تواند پیامدهای جدی را برای گمان وجود حیات روی مریخ باستانی داشته باشد. علت این قضیه همپوشانی با دوره‌ای است که طی آن سطح مریخ با آب پوشیده شده می بود که شواهد آن را مریخ‌نوردهای ناسا انتشار کرده‌اند؛ به این علت اگر میدان مغناطیسی در آن زمان وجود داشت، به گمان زیاد حیات بدون این که با پرتوهای فضایی کشته بشود، زمان رشد در محیط‌های آبی را داشته است.

بقای احتمالی میدان مغناطیسی روی مریخ به مدتی طویل‌تر از تصورات قبل این چنین می‌تواند بر شدت از بین‌رفتن جو هم تأثیر گذاشته باشد. دانشمندان می‌توانند شدت اتلاف آبی و جوی را ردیابی کنند و به این نتیجه برسند که جو رقیق مریخ و سطح آبی این سیاره در قبل چطور بودند. اگر میدان مغناطیسی دیرتر ناپدید شده باشد، به این علت اتلاف جوی هم دیرتر رخ داده است و سیر وقتی تحول شرایط مریخ به بازنگری نیاز دارد.

یافته‌های پژوهش در مجله‌ی نیچر انتشار شده است.