نوشته و ویرایش شده توسط مجله ی مستطیل زرد
فهمیدن محققان از فراگیری میکروپلاستیک‌ها روز به روز افزایش می‌یابد. با‌این‌حال آن‌ها تا این مدت به‌طور کامل از پیامدهای ذرات ریز پلاستیک برای سلامتی آگاه نیستند.
به‌گزارش ساینس‌آلرت، مطالعه‌ای که به‌تازگی روی موش‌ها انجام شده است، مشخص می کند که ذرات ریز پلاستیکی می‌توانند از مادر باردار به جنین در‌حال‌رشدش منتقل شوند و حتی بعد از تولد نیز در بدن نوزاد باقی بمانند.
مطالعات قبلی نشان داده‌اند که میکروپلاستیک‌ها و نانوپلاستیک‌ها (MNP) که کوچک‌تر از دانه‌های شن می باشند، می‌توانند به جفتِ جنین داخل شوند. اکنون نتایج تحقیق تازه مشخص می کند که قطعات ریز پلاستیکی امکان پذیر حداقل تا دو هفته بعد از تولد، در توله موش در‌حال‌رشد باقی بمانند.
Science of the Total Environment
آخرین مطالب
- شفافیت در بازار معامله های مسکن از طریق سامانه املاک واسکان_مستطیل زرد
- معارفه همه بیماری های ریه + راه حلهای پشگیری و درمان انواع آن_مستطیل زرد
- استارتاپ آمریکایی مدعی ساخت چوبی مقاومتر از فولاد است_مستطیل زرد
- ژل دارویی تازه میتواند عفونت گوش میانی را در ۲۴ ساعت درمان کند_مستطیل زرد
- چرا به حساسیت فصلی تابستان مبتلا میشویم؟ + راه حلهای درمان آن_مستطیل زرد
تیم تحقیقاتی از دانشگاه راتگرز آمریکا، ذرات پلاستیکی را در ریه‌ها، قلب، کبد، کلیه‌ها و مغز موش‌های تازه متولد شده کشف کردند. موش‌های باردار ذرات پلی‌آمید-۱۲ (PA-12) را که نوعی نایلون مورد منفعت گیری در کاربردهای صنعتی است، استنشاق کرده بودند.
درحالیکه نمی‌توان منکر شد که برخی از ذرات پلاستیک امکان پذیر بعد از تولد از شیر مادر عبور کرده باشند، وجود آن‌ها در لحظات مهم اولیه‌ی رشد جنین هشداردهنده است. فیبی استاپلتون، دانشیار داروشناسی و سم‌شناسی در دانشگاه راتگرز می‌گوید: «هیچ‌کس نمی‌خواهد در کبدش پلاستیک باشد. اکنون که می‌دانیم پلاستیک در کبد و این چنین دیگر اندام‌ها وجود دارد، قدم بعدی این است که بفهمیم چرا پلاستیک به آن تکه‌ها راه یافته و وجودش چه پیامدهایی دارد.»
زیاد تر بخوانید
همان گونه که محصولات پلاستیکی متلاشی و در محیط پخش خواهد شد، امکان پذیر از طریق غذایی که می‌خوریم، آبی که می‌نوشیم و حتی هوایی که تنفس می‌کنیم، داخل بدنمان شوند. اگر یافته‌ها‌ی مطالعه در موش‌ها، در رابطه انسان‌ها نیز صدق کند (که دلایل بیولوژیکی خوبی برای آن وجود دارد)، بعد کودکان واقعا با میکروپلاستیکی که در اندام‌ها و بافت‌هایشان وجود دارد، به دنیا می‌آیند.
درحالیکه پیامدهای خاص برای سلامتی انسان تا این مدت به‌طور کامل اشکار نیست، وجود میکروپلاستیک‌ها دلواپس‌کننده است. مطالعات قبلی قرارگرفتن در معرض آلاینده‌های میکروپلاستیک را با افزایش خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی، مرتبط دانسته‌اند. با‌این‌حال، سوالات بسیاری در رابطه اثرات طویل‌زمان قرارگرفتن در معرض میکرو و نانوپلاستیک‌ها باقی می‌ماند. برای روشن‌شدن این که چطور MNP-های پایدار امکان پذیر در طول زمان بر سلامت انسان تأثیر بگذارند، به تحقیقات زیاد تر مورد نیاز است.
ما می‌دانیم که قرارگرفتن در معرض آلاینده‌ها و مواد شیمیایی در اغاز زندگی امکان پذیر خطر ابتلا به مشکلات سلامتی و بیماری‌های مزمن را به‌طور قابل‌توجهی افزایش دهد و به گمان زیاد قرارگرفتن در معرض میکروپلاستیک‌ها نیز همین عواقب را دارد.
اثرات طویل‌زمان قرارگرفتن در معرض میکروپلاستیک تا این مدت نامشخص است
با وجود هشدارها در رابطه آلودگی محیط‌زیستی و اثرات بر سلامتی، هیچ نشانه‌ای از این که بتوانیم عادت منفعت گیری از پلاستیک را ترک کنیم، به چشم نمی‌خورد. کاربرد پلاستیک تقریباً در هر قسمت از زندگی مدرن عمیقاً جا افتاده است و ما در‌حال‌حاضر در سراسر جهان هر‌ساله بیش‌از ۴۵۰ میلیون تن مواد پلاستیکی تشکیل می‌کنیم.
تلاش برای کشف راه‌هایی که از طریق آن بتوان مقدار بیشتری از آن پلاستیک را بازیافت کرد و از بدن انسان دور نگه داشت، ادامه دارد و نسل‌های آینده برای کشف راهکار روی ما حساب کرده‌اند.
استپلتون می‌گوید: «فکر نمی‌کند هیچ زمان از شر پلاستیک‌ها خلاص شویم؛ چون آن‌ها در زندگی مدرن زیاد مهم می باشند. اما فکر می‌کنم امکان پذیر به نقطه‌ای برسیم که سیاست‌هایی داشته باشیم تا اشکار کنیم کدام [پلاستیک‌ها] از بقیه سمیت کمتری دارند.»
تحقیق در Science of the Total Environment انتشار شده است.
دسته بندی مطالب
