زیاد تر سیاره‌های بیگانه به گمان زیاد روز و شب ندارند_مستطیل زرد

سیاره‌های سنگی که در کمربند حیات یک کوتوله M قرار دارند، زمین‌های M نامیده خواهد شد. زمین‌های M تفاوت‌هایی بنیادی با زمین ما دارند. یکی از تفاوت‌ها این است که ستاره‌های کوتوله‌ M از خورشید ما زیاد سردتر می باشند. این چنین زمین‌های M در فاصله‌ی نزدیکی از ستاره خود قرار دارند و به همین علت تأثیر گرانشی ستاره بر آن‌ها قوی است.

گرانش ستاره نیروی شدیدتری را بر سمت نزدیک سیاره نسبت به سمت دور آن داخل می‌کند. با تشکیل اصطکاک، چرخش سیاره به دور خود کند می‌بشود تا جایی که چرخش وضعی و انتقالی آن درطول میلیون‌ها سال هماهنگ می‌بشود. به‌این‌ترتیب زمین‌های M به گمان زیاد دارای قفل کشندی می باشند؛ به‌طوری‌که یک نیم‌کره‌ی آن‌ها همیشه رو به ستاره و نیم‌کره‌ی دیگر همیشه پشت به آن قرار دارد.

طول سال سیاره‌ی دارای قفل کشندی همانند روز آن است. ماه زمین نیز نسبت به ما دارای قفل کشندی است. به همین علت همیشه یک روی آن را می‌بینیم و نمی‌توانیم سمت پنهانش را رصد کنیم.

سیاره‌ای که در حالت قفل کشندی به‌سر می‌برد، شگفت به‌نظر می‌رسد؛ اما زیاد تر سیاره‌های سکونت‌پذیر احتمالی از این نوع می باشند. نزدیک‌ترین همسایه سیاره‌ای ما، پروکسیما قنطورس بی که در منظومه آلفا قنطورس در فاصله‌ی چهار سال نوری از زمین قرار دارد، به گمان زیاد یک زمین M با قفل کشندی است.

درنتیجه، زمین‌های M برخلاف زمین خودمان هیچ روز یا شب و حتی فصلی ندارند؛ اما حیات زمینی از باکتری‌ها گرفته تا انسان‌ها، ریتم‌های شبانه‌روزی مشابه با چرخه روز و شب دارند. خواب یکی از بارزترین پیامدهای ریتم شبانه‌روزی است.

تا این مدت نمی‌توانیم با مطمعن بگوییم دوره‌های عدم فعالیت و بازسازی تا چه اندازه بر حیات تأثیر می‌گذارند. احتمالا موجوداتی که بدون زمان چرخه‌ای تکامل یافته‌اند، هیچ زمان نیازی به استراحت نداشته باشند.

اگر شک دارید، می‌توانید به موجودات زنده زمینی همانند ساکنان غارها، حیات اعماق دریا و موجودات زنده میکروسکوپی در محیط‌های تاریک همانند پوسته زمین و بدن انسان نگاه کنید که در فضایی دور از نور روز رشد می‌کنند.

تعداد بسیاری از شکل‌های حیات دارای ریتم‌هایی زیستی می باشند که با محرک‌هایی غیر از نور هماهنگ خواهد شد. موش‌های حفار برهنه کل زندگی خود را زیر زمین می‌گذرانند و هیچ زمان خورشید را نمی‌بینند؛ اما ساعت‌های شبانه‌روزی آن‌ها مشابه با چرخه‌های روزانه و فصلی دما و بارش باران است. این چنین صدف‌های دو‌کپه‌ای اعماق دریا و میگوهای چاه‌های گرمایی با جزرومدهای اقیانوسی هماهنگ خواهد شد.

باکتری‌هایی که در شکم انسان زندگی می‌کنند، با نوسان‌های ملاتونین در بدن میزبان هماهنگ خواهد شد. ملاتونین هورمونی در بدن است که در عکس العمل به تاریکی تشکیل می‌بشود. تغییرات دمایی که در چاه‌های گرمایی به وجود می‌آیند، نوسان‌های رطوبت و تغییرات شیمیایی و جریان‌های محیطی همه می‌توانند نوسان‌های زیستی را در بدن موجودات زنده رقم بزنند.

بر پایه پژوهش‌‌های تازه، زمین‌های M می‌توانند دارای چرخه‌های جانشین برای روزها و فصل‌ها باشند. دانشمندان برای برسی روزها و فصل‌ها در سیاره‌های بیگانه، مدل‌هایی اقلیمی را برای همانند‌سازی محیط زمین‌های M و سیاره‌هایی همانند پروکسیما قنطورس بی تطبیق داده‌اند.

بر پایه همانند‌سازی‌ها، تضاد بین سمت شب و روز سیاره‌ها علتتولید تندبادها و جریان‌های جوی شبیه جریان تندباد زمین می‌بشود. اگر سیاره‌ای آب داشته باشد، سمت روز آن به گمان زیاد دارای ابرهای ضخیم مملو از رعد و برق است.

برهم‌کنش بین بادها، امواج جوی و ابرها می‌تواند حالت اقلیم را تحول دهد و علتتولید چرخه‌های منظم دمایی، رطوبت و بارش باران بشود. طول این چرخه‌ها بسته به حالت سیاره‌ از صدها تا هزاران روز زمینی متغیر است؛ اما ربطی به دوره‌ی چرخش سیاره ندارد. با این که ستاره‌ها در آسمان این سیاره‌ها ثابت باقی می‌همانند، محیط تحول می‌کند.

احتمالا حیات روی زمین‌های M مشابه با ریتم‌های زیستی و چرخه‌های اقلیمی تکامل اشکار کند یا احتمالا تکامل به راه‌حلی شگفت‌تر برسد. می‌توان فکر کرد گونه‌هایی که در سمت روز سیاره زندگی می‌کنند برای استراحت به سمت شب بروند و خود را احیا کنند.

توصیفات یادشده به ما یادآوری می‌کند که اگر حیاتی آن بیرون وجود داشته باشد، می‌تواند فرضیه‌هایی را که از وجودشان بی‌خبر هستیم، زیر سوال ببرد. تنها قطعیت حاضر این است که ما را شگفت‌زده خواهد کرد.