بزرگ‌ترین فواره سیاه‌چاله‌ای جهان ۱۴۰ برابر بزرگ‌تر از راه شیری است_مستطیل زرد

رصدهای بعدی اولیه شامل جستجوی کهکشانی می بود که فواره‌ی مورد او گفت و گو را تشکیل کرد. دو جرم دقیقا در یک موقعیت درست قرار دارند، اما یکی از آن‌ها دارای گوشه‌هایی است که در راستای محور فواره‌ها کشیده شده‌اند و نشان خواهند داد که این کهکشان محتمل‌ترین منبع برای تشکیل فواره است. جرم این کهکشان تقریبا به ۱۰ برابر جرم راه شیری می‌رسد و بر پایه داده‌های طیف‌سنجی، تقریبا در فاصله‌ی ۶ میلیارد سال بعد از بیگ‌بنگ یا نیمی از عمر جهان قرار دارد.

پژوهشگرها تخمین می‌زنند که طول ظاهری پورفیریون به ۶٫۴ مگاپارسک برسد. این مقدار تنها در صورتی نشانگر طول واقعی است که از زاویه‌ی عمودی به آن نگاه کنیم. بر پایه تخمین‌ها، فاصله‌ی فیزیکی واقعی اندکی بیشتر از ۷ مگاپارسک است، اما باز هم این اندازه‌گیری دقیق نیست.

پژوهشگرها با منفعت گیری از مدلسازی تخمین می‌زنند که مواد داخل فواره‌ها تقریبا با شدت ۰٫۰۱۲ برابر شدت نور حرکت می‌کنند؛ به عبارت دیگر، نیم میلیارد سال طول می‌کشد تا به اندازه‌ی جاری‌شان برسند؛ به این علت سیاه‌چاله‌ای که این فواره‌ها را انتشار کرده دارای دوره‌ای طویل تغذیه‌ی فعال بوده است. به‌طورکلی بر پایه تخمین‌ها مواد داخل فواره، انرژی خروجی ۱۰ به توان ۵۵ ژول را در فضای بین‌کهکشانی انتشار می‌کنند. این انرژی طبق معمول در برخورد خوشه‌های کامل کهکشانی دیده می‌بشود.

یکی از شاخص‌ترین ویژگی‌های فواره‌ها حرکت مستقیمشان است؛ به‌طوری‌که مواد داخل آن‌ها تحت تأثیر هیچ کهکشان مجاوری قرار ندارند یا در تکه‌های نامنظم مواد بین‌کهکشانی پخش نمی‌شوند. بر پایه نتایج، مستقیم‌بودن به این معنی است که کهکشان میزبان در رشته‌ای از شبکه‌ی ماده تاریک قرار دارد که در جهان پخش شده و کشش گرانشی ملزوم برای جمع‌آوری مواد کافی و شکل‌گیری کهکشان‌ها را فراهم می‌کند. به این علت پورفیریون با دقت به ابعادش، مواد را به طور کامل از رشته‌ی یادشده خارج کرده است و فواره‌ها در خلأیی با مواد زیاد اندک حرکت می‌کنند.

همان گونه که در بالا هم اشاره شد، تعداد بسیاری فواره عظیم وجود دارند. بااین‌حال به حرف های‌ی پژوهشگرها، پورفیریون را به ندرت می‌توان بالای سطح نویز در تجهیزات رادیویی جاری شناسایی کرد. اگر این فواره فقط اندکی کم‌انرژی‌تر می بود یا در قبل‌ی دورتری در تاریخ جهان قرار داشت نمی‌توانستیم آن را کشف کنیم.

این چنین گفتنی است که پروژه‌ی یادشده تنها ۱۵ درصد از کل آسمان شب را جستجو کرده و آشکار است که تعداد بسیاری از فواره‌ها با ابعاد شبیه را از دوران اولیه‌ی تاریخ جهان از قلم انداخته‌ایم. پژوهشگرها تخمین می‌زنند که هر رشته ماده تاریک در شبکه‌ی کیهانی به گمان زیاد دارای یک جفت فواره در مقیاس شبیه بوده است.

یافته‌های فوق چه معنایی برای جهان دارند؟ این حقیقت که فواره‌ها مواد را از تار و پود کیهانی بیرون می‌کشند، به این معنی است که می‌توانند بر رشد کهکشان‌ها تأثیر بگذارند؛ اما مقیاس این فواره‌ها به این معنی است که مواد یک کهکشان می‌توانند راه خود را به کهکشانی کاملا متفاوت اشکار کنند. با دقت به این قضیه که رشته‌ها در اغاز تاریخ جهان به یکدیگر نزدیک‌تر بودند، امکان پذیر برخی مواد بین رشته‌ها در راستای فواره‌های سیاه‌چاله‌ای حرکت کرده باشند.

تا این مدت اشکار نیست که آیا فواره‌ها بر تکامل جهان تأثیر می‌گذارند یا خیر؛ اما این پژوهش مشخص می کند برسی سیستم‌های فواره‌ای در مدل‌ها و بازدید تأثیر آن‌ها تا چه حد می‌تواند مورد قیمت باشد.