زندگی فراتر از مرگ: چطور ارگانیسم‌های تازه از سلول‌های حاضر مرده پدیدار خواهد شد؟_مستطیل زرد

عواملی همانند سن، سلامت، جنس و گونه بر چشم‌انداز بعد از مرگ تاثییر می‌گذارد. این مورد در چالش کشت و پیوند سلول‌های جزیره‌ای ازنظر متابولیکی فعال از اهدا‌کننده به گیرنده مشاهده می‌بشود. پژوهشگران بر این باورند که فرایندهای خودایمنی، هزینه‌های بالای انرژی و تخریب مکانیسم‌های محافظ می‌تواند علت تعداد بسیاری از ناکامی‌های پیوند سلول‌های جزیره‌ای باشد.

این که چطور تاثییر متقابل این متغیرها به سلول‌های خاص اجازه می‌دهد بعد از مرگ ارگانیسم به کارکرد خود ادامه دهند، اشکار نیست. یکی از فرضیات نقل‌شده در این عرصه آن است که کانال‌ها و پمپ‌های خاص تعبیه‌شده در غشای خارجی سلول‌ها به‌گفتن مدارهای الکتریکی پیچیده عمل می‌کنند. این کانال‌ها و پمپ‌ها، سیگنال‌هایی الکتریکی تشکیل می‌کنند که به سلول‌ها اجازه می‌دهد با یکدیگر ربط برقرار کنند و عملکردهای خاصی همانند رشد و حرکت را انجام بدهند و بر ساختار خاص ارگانیسم تاثییر می‌گذارند.

مقدار تحول انواع سلول‌ها بعد از مرگ نیز نامشخص است. پژوهش‌های قبل نشان داده که ژن‌های خاصی که در استرس، ایمنی و تنظیم اپی‌ژنتیکی نقش دارند، بعد از مرگ در موش‌ها، گورخرماهی و انسان فعال می باشند و این کار نشان‌دهنده‌ی پتانسیل گسترده دگرگونی در بین انواع سلول‌ها است.

حالت سوم نه تنها بینش‌های جدیدی درمورد سازگاری سلول‌ها اراعه می‌دهد بلکه چشم‌اندازی برای درمان‌های تازه اراعه می‌دهد. به‌گفتن مثال، آنتروبات‌ها را می‌توان از بافت زنده افراد برای تحویل دارو بدون تحریک جواب ایمنی ناخواسته ساخت. آنتروبات‌های مهندسی‌شده‌ی تزریق‌شده به بدن امکان پذیر بتوانند پلاک‌های شریانی را در افراد مبتلا به  آترواسکلروزیس (تصلب شرایین) پاکسازی کنند و مخاط اضافی را در بیماران مبتلا به فیبروز سیستیک از بین ببرند.

مسئله مهم این که این موجودات چند سلولی طول عمر محدودی دارند و بعد از چهار تا شش هفته به طور طبیعی تخریب خواهد شد. این «کلید مرگ»، از رشد سلول‌های بالقوه تهاجمی جلوگیری می‌کند.

فهمیدن بهتر این نوشته که چطور برخی از سلول‌ها به کارکرد خود ادامه خواهند داد و بعد از مرگ ارگانیسم به موجودیت‌های چندسلولی تحول اشکار می‌کند، نویدبخش پزشکی شخصی و پیشگیرانه است.