برگشت ماموت و دودو به طبیعت: آیا انقراض‌زدایی محیط‌زیست را نجات می‌دهد؟_مستطیل زرد

اما گونه‌های انقراض‌زدایی شده فقط در صورت زنده‌ماندن در طبیعت و رشد کافی جمعیت، می‌توانند نقش بوم‌شناختی خود را به درستی ایفا کنند. گادری می‌گوید تحقق این کار در بازیابی ماموت‌ها، ماموریت‌ای زیاد عظیم و برجسته است.

محققان اخیراً تخمین زده‌اند که منطقه گسترده اسلوپ شمالی آلاسکا، می‌تواند میزبان خوبی برای ۴۸ هزار ماموت پشمالو باشد.

وینسنت لینچ، زیست‌شناس تکاملی و استادیار در دانشگاه بوفالو، می‌گوید نقش بوم‌شناختی ماموت‌ها امکان پذیر افزایش تاثییر سپیدایی یا آلبدو (بازتاب نور توسط برف به فضا و خنک‌کردن زمین) را نیز شامل بشود. اما برای این که ماموت‌ها ماموریت‌ی خود را به درستی ایفا کنند، به گمان زیادً نیاز است که در سراسر شمالگان بازیابی شوند.

لینچ می‌افزاید: «نمی‌توانید ماموت‌ها را فقط در آلاسکا قرار دهید و مشکل خاک منجمد زمین را حل کنید؛ باید آن‌ها را در همه‌جا پخش کنید.»

لینچ معتقد است که برای مشاهده‌ی تأثیری دیدنی بر اقلیم، باید صدها هزار ماموت در زمین وجود داشته باشد و این کار، می‌تواند گونه‌های زنده و در معرض خطر انقراض را تهدید کند.

فیل‌های آسیایی و آفریقایی که شرکت کلاسل تصمیم دارد از آن‌ها به‌گفتن میزبانی برای پرورش گوساله‌های ماموت منفعت گیری کند، خود در معرض خطر انقراض قرار دارند. فیلی که جنین ماموت را حمل کند، نمی‌تواند بچه‌های خودش را به دنیا آورد. بدین صورت، این قضیه علتکاهش جمعیت فیل‌ها می‌بشود.

گزینه‌ی دیگر، قرارگیری رویان‌ها در رحم‌های مصنوعی است. اما این تکنولوژی تا این مدت کاملاً گسترش نیافته، لینچ می‌گوید: «فکر کنید صدها یا هزاران رحم مصنوعی در انبارهایی وجود داشته باشند که ماموت‌های مهندسی‌شده ژنتیکی را تشکیل می‌کنند؛ همانند به داستانی ترسناک و پادآرمان‌شهری است.»

احیای گونه‌های منقرض‌شده علاوه بر چالش‌های فنی، می‌تواند پیامدهایی جدی را به همراه داشته باشد. یکی از مشکلات، این است که حیوانات احیاشده امکان پذیر بیمار باشند، چون تنوع ژنتیکی آن‌ها زیاد محدود است.

برای نگه داری جمعیت، به تعداد کافی از موجوداتی که از نظر ژنتیکی متفاوت می باشند، نیاز است تا گونه در برابر بیماری‌ها و جهش‌های زیان اور مقاومت کند.

این چنین، باید دقت کرد که اگر احیای ماموت‌ها در مقیاس بزرگ به مشکل بربخورد، چه فردی مسئول خواهد می بود. لینچ می‌گوید: «زیست‌بوم‌ها از وقتی که ماموت‌ها منقرض شدند، با فقدان آن‌ها سازگار شده‌اند. اگر پیامدی ناخواسته و اتفاق بدی رخ دهد، چه می‌بشود؟»

دیگر متخصصان نیز از این قبیل نگرانی‌ها می‌گویند. سوفی مونزارا، بوم‌شناس و مدیر پروژه‌های احیای طبیعی اروپا، می‌گوید: «برای مشاهده‌ی تأثیرگذاری، باید تعداد بسیاری از حیوانات وجود داشته باشند.»

ترکیب جمعیت‌های احیاشده نیز مهم است. اشمیتز می‌گوید: «خرس‌های قهوه‌ای (Ursus arctos) که در دهه ۲۰۰۰ از اسلوونی به کوه‌های آلپ ایتالیا بازگردانده شدند، اکنون در حال رشد می باشند، اما اشکار شد که جمعیت اولیه زیاد تهاجمی بوده است. بوم‌شناس‌ها به درستی تحقیق نکرده بودند و اکنون این خرس‌ها به دام‌ها و حتی انسان‌ها دعوا می‌کنند.»

اشمیتز این چنین می‌افزاید هیچ تضمینی وجود ندارد که حیوانات در همان مکان رهاسازی باقی بمانند. برای مثال، در سال ۱۹۹۵، گرگ‌های خاکستری (Canis lupus) به پارک ملی یلواستون بازوارد شدند، اما از مرزهای پارک فراتر رفتند. او می‌گوید: «اگر موجودات را در طبیعت رها کنید، به جستوجو مکان‌هایی خواهند رفت که برایشان مناسب‌تر است و این مکان‌ها امکان پذیر جایی نباشد که گمان می‌کردید در آن باقی می‌همانند.»

اگرچه بزرگ‌زیاگان گیاهخوار در آخرین عصر یخبندان به ذخیره‌سازی کربن پشتیبانی می‌کردند، لاو دالن می‌گوید: «بازیابی جانوران بزرگ امکان پذیر تأثیر منفی بر تغییرات اقلیمی داشته باشد. برای مثال، ماموت‌ها امکان پذیر به گرمایش زمین پشتیبانی کنند، چون در فصل گرم، خاک منجمد را تخریب کرده و متان آزاد می‌کنند. این چنین، امکان پذیر همانند فیل‌ها در ساواناهای آفریقا، با خوردن گیاهان، مقدار کربن ذخیره‌شده در گیاهان چوبی را نیز افت دهند.»