کشف روشی تازه برای بازیافت نامحدود کیسه‌ها و بطری‌های پلاستیکی_مستطیل زرد

مطالعه جدیدی مشخص می کند بطری‌ها و کیسه‌های پلاستیکی را می‌توان تبخیر و به واحدهای سازنده آن‌ها تبدیل کرد و سپس پلاستیک‌های جدیدی با ویژگی‌های ماده اولیه به‌وجود آورد. تا این مدت موانعی وجود دارد که باید بر آن‌ها تسلط کرد، اما فرایند تازه گامی بزرگ در جهت اقتصاد چرخشی پلاستیک است.

از دهه ۱۹۵۰ چیزی نزدیک به پنج میلیارد تن پلاستیک در محل دفن زباله‌ها مدفون شده است و کوششهای بازیافت تنها ۹ درصد از تشکیل ما را در برمی‌گیرد. با تکنیک‌های جاری، پلاستیک در هر دور بازیافت تخریب می‌بشود و بعد از چند چرخه از این فرایند، درنهایت راهی محل دفن زباله‌ها می‌بشود.

به‌گزارش نیوساینتیست، جان هارتویگ از دانشگاه کالیفرنیا برکلی و همکارانش قبلا فرایندی را گسترش داده بودند که ضایعات پلاستیکی را تجزیه می‌کرد و به قسمت‌های سازنده آن‌ها تبدیل می‌کرد، اما این روش به کاتالیزورهای فلزی گران از قبیل ایریدیوم، روتنیوم و پالادیوم نیاز داشت که طی فرایند از دست می‌روال و بازیافت نمی‌شوند.

هارتویگ می‌گوید تکنیک مذکور برای مقاله دانشگاهی خوب است، اما قابلیت صنعتی‌شدن را ندارد. اکنون تیم او فرایند بهبودیافته‌ای را اشکار کرده است که روی پلی‌اتیلن، ماده‌ی سازنده‌ی زیاد تر کیسه‌های پلاستیکی و این چنین پلی‌پروپیلن، ماده‌ی به‌کاررفته برای ساخت اقلام سخت‌تر، موثر است و به کاتالیزورهایی اتکا دارد که زیاد و ارزان‌قیمت می باشند.

پلاستیک‌ها از مولکول‌های بزرگی به نام پلیمر راه اندازی شده‌اند و پلیمرها نیز از واحدهای کوچک‌تری به نام مونومر راه اندازی شده‌اند. کاتالیزورها پیوندهای شیمیایی پلیمرها را می‌شکنند و آن‌ها را به مونومرهای گازی تبدیل می‌کنند که از آن‌ها می‌توان پلاستیک با خواص اولیه تشکیل کرد.

پژوهشگران در آزمایش‌های خود از دو کاتالیزور، یعنی سدیم روی اکسید آلومینیوم و اکسید تنگستن روی سیلیس منفعت گیری کردند تا با بازده نزدیک به ۹۰ درصد، مخلوطی از  پلی‌اتیلن و پلی‌پروپیلن را به مونومرهای پروپیلن و ایزوبوتیلن تبدیل کنند.

بنجامین داخل از دانشگاه کاردیف بریتانیا که در پژوهش تازه شراکت نداشت، می‌گوید بازیافت پلاستیک به‌علت وجود هزاران ماده افزودنی همانند رنگ‌ها، مواد بازدارنده آتش و نرم‌کننده‌ها به‌سختی انجام می‌بشود. این اجزا می‌توانند تا یک سوم محصول نهایی را راه اندازی دهند و محصول را بعد از بازیافت آلوده می‌کنند. داخل معتقد است روش تازه مشکل افزودنی‌ها را حل می‌کند، چون تجزیه مواد تا حد مونومرهای گازی راه اندازی‌دهنده آن، افزودنی‌ها را نیز حذف می‌کند.

هارتویگ هشدار می‌دهد تا این مدت مانع ها بسیاری وجود دارد و فرآیند آن‌ها تنها در وجود تعداد اندکی از افزودنی‌های رایج آزمایش شده است. افزودنی‌هایی وجود دارند که می‌توانند مانع از کارکرد کاتالیزور شوند. درنتیجه یا باید راهی برای جدا کردن آن‌ها اشکار کنیم یا ساختارها یا ترکیبات کاتالیزوری متغیری را گسترش دهیم که دربرابر برخی از آن افزودنی‌ها مقاوم‌تر باشند. این نوشته چالش مهمی در گسترش و بهبود فناوری‌های بازیافت است.

کریسیدا بویر از دانشگاه پورتسموث بریتانیا می‌گوید حتی هنگامی فرایندی داریم که می‌تواند پلاستیک را به قطعات راه اندازی‌دهنده آن تجزیه کند و دربرابر مواد افزودنی مقاوم باشد، باز هم نگرانی‌هایی وجود دارد.

همان گونه که بویر توضیح می‌دهد، در فرآیند بازیافت، باید به مسائل مرتبط با سمیت و نحوه دفع محصولات نهایی بازیافت، همانند کاتالیزورها و افزودنی‌ها، دقت کرد. این موارد امکان پذیر تأثیراتی منفی داشته باشند که از مزیت‌های احتمالی فناوری‌های بازیافت زیاد تر باشد.

بازیافت را نباید به‌گفتن راهی برای ادامه یا تشویق به تشکیل زیاد تر پلاستیک‌های غیرضروری و یک‌بار مصرف درنظر گرفت. علاوه‌بر‌این، نباید بازیافت را به‌گفتن توجیهی برای تداوم مدل اقتصادی «بگیر-بساز-دور بریز» که منبع های طبیعی را بی‌رویه مصرف و زباله‌های بسیاری تشکیل می‌کند، درنظر گرفت.