شکل منظومه شمسی به‌نحوه دیدنی تحول کرده است_مستطیل زرد

به نقل از گروهی به رهبری بیدونگ ژانگ، دانشمند سیاره‌ای دانشگاه لس‌آنجلس کالیفرنیا، ترکیب سیارک‌ها در قسمت خارجی منظومه‌ی شمسی الزام وجود ابری از ماده به شکل دونات بوده است، نه فقط مجموعه‌ای از حلقه‌های هم‌مرکز در دیسک مسطح. این یافته مشخص می کند منظومه‌ی شمسی در اولین مرحله های شکل‌گیری، حلقوی بوده است.

شهاب‌سنگ‌های آهنی مورد او گفت و گو، توده‌هایی از سنگ می باشند که از قسمت خارجی منظومه‌ی شمسی به زمین راه یافته‌اند. این اجرام نسبت به شهاب‌سنگ‌های قسمت داخلی، مقدار بیشتری فلز دارند. این فلزها عبارت‌اند از پلاتین و ایریدیوم که راه اندازی آن‌ها فقط در محیطی زیاد داغ همانند مجاورت ستاره‌ی در‌حال تولد مقدور است.

درنتیجه، هرچند آن شهاب‌سنگ‌های آهنی از قسمت بیرونی منظومه شمسی به زمین راه یافته‌اند، باید در نزدیکی خورشید شکل گرفته و با گسترش دیسک پیش‌سیاره‌ای به قسمت‌های بیرونی‌تر منتقل شده باشند. بااین‌حال، بر پایه مدل‌سازی ژآنگ و همکارانش، این اجرام آهنی نمی‌توانستند از بین شکاف‌های دیسک پیش‌سیاره‌ای حرکت کنند.

بر پایه محاسبات، درصورتی‌که ساختار پیش‌سیاره‌ای حلقوی بوده باشد، مهاجرت شهاب‌سنگ‌ها زیاد آسان‌تر بوده است. به‌این‌ترتیب اجرام غنی از فلز به سمت قسمت‌های بیرونی‌تر منظومه‌ی شمسی حرکت کرده‌اند. سپس با سرد شدن دیسک و اغاز شکل‌گیری سیاره‌ها، ناتوانی سنگ‌ها برای حرکت از بین شکاف‌های داخل دیسک همانند حصاری مؤثر عمل کرده و آن‌ها را از مهاجرت مجدد به سمت خورشید باز داشته است. ژانگ می‌گوید:

با شکل‌گیری سیاره‌ی مشتری، به گمان زیاد شکافی فیزیکی تشکیل شده است که فلزهای ایریدیوم و پلاتین در قسمت خارجی دیسک را به دام انداخته و مانع از سقوط آن‌ها به سمت خورشید شده است. این فلزها بعدا به سیارک‌هایی پیوستند که در دیسک خارجی شکل گرفتند. این یافته مشخص می کند چرا شهاب‌سنگ‌های نوع کندریت کربن‌دار و کربن‌دار در دیسک خارجی شکل گرفتند و دارای مقدار بیشتری ایریدیوم و پلاتین نسبت به همتایانشان در دیسک داخلی می باشند.

مقاله پژوهشگران در Proceedings of the national Academy of Science انتشار شده است.