داستان فروپاشی اجتماعی ساکنان جزیره ایستر به گمان زیاد حقیقت ندارد_مستطیل زرد

ادعای رایج مبنی بر این که مردم باستانی جزیره‌ی ایستر به علت منفعت‌برداری بی‌رویه از منبع های طبیعی دچار نابودی و فروپاشی اجتماعی شدند، به‌تازگی مورد تردید قرار گرفته است. تجزیه‌وتحلیل روشهای کشاورزی تاریخی مشخص می کند که درعوض، جمعیتی کوچک و پایدار از اهالی ایستر تا پیش از ورود اروپایی‌ها، برای قرن‌ها به‌طور مداوم در این جزیره زندگی می‌کردند.

جزیره‌ی ایستر یا راپانوئی در اقیانوس آرام که به‌خاطر مجسمه‌های سنگی غول‌پیکر خود معروف است، انگار از نزدیک به سال ۱۲۰۰ بعد از میلاد محل سکونت پلی‌نزیایی‌ها بوده است. در آن زمان، ۱۶۴ کیلومتر مربع از جزیره با جنگل‌های نخل پوشیده شده می بود، اما این جنگل‌ها به گمان زیادً به علت ترکیبی از وجود خرموش‌ها و منفعت‌برداری بی‌رویه، به شدت نابود شدند.

بر پایه روایتی که توسط جرد دایموند، مورخ و جغرافیدان آمریکایی در بین مردم نقل و پذیرفته شده است، منفعت‌برداری ناپایدار از منبع های طبیعی به رشد بی‌رویه جمعیت و متعاقب آن، پیش از ورود اروپایی‌ها به جزیره در سال ۱۷۲۲، به نابودی جمعیت ساکنان منجر شد.

اما اکنون محققان می‌گویند افسانه‌ای که به گفتن «‌زیست‌بوم‌کشی» راپانوئی شناخته می‌بشود و برای دهه‌ها به گفتن داستانی هشدارآمیز درمورد‌ی منفعت‌برداری بیش‌از‌حد از منبع های طبیعی نقل می‌شد، باید به شکلی قاطعانه به فرضیه‌های منسوخ‌شده بپیوندد.

در مطالعه‌ی تازه، کارل لیپو از دانشگاه بینگهمتون در نیویورک به همراه گروهی از همکارانش، برای کسب اطلاعات زیاد تر از ترکیب تصاویر ماهواره‌ای و مدل‌های یادگیری ماشین آموزش‌دیده با بازدید‌های زمینی منفعت گیری کردند تا به تخمینی از محوطه‌های باغ صخره‌ای در سطح جزیره دست یابند.

بر پایه داده‌ها، محققان دریافتند که بیشترین مساحت باغ‌های صخره‌ای، فقط ۰٫۷۶ کیلومتر مربع می بود. گروه تخمین می‌زنند که این چنین سیستمی نمی‌توانست از بیشتر از چهار هزار نفر حمایتکند. این رقم تقریباً به اندازه‌ی جمعیتی می بود که در زمان ورود اروپایی‌ها در جزیره زندگی می‌کردند. به عبارت دیگر، تیم استدلال می‌کند که تا زمان ورود اروپایی‌ها جمعیت به طور چشمگیری ثابت مانده می بود.