بازی‌های ویدیویی خشونت‌آمیز شما را پرخاشگر نمی‌کنند

آیا بازی‌های ویدیویی مردم را خشن‌تر می‌کنند؟ برخی از مردم به این چنین چیزی باور دارند؛ اما انگار شواهد تجربی خلاف آن را نشان خواهند داد. یافته‌های مطالعه‌ای تازه حاکی از آن است که بازی‌های ویدیویی خشن به‌جای خشن‌تر کردن افراد، سطح هورمون استرس را در برخی بازیکنان افت خواهند داد. به‌نظر می‌رسد که ربط بین محتوای بازی ویدیویی و حرکت بازیکنان پیچیده‌تر از چیزی است که زیاد تر فکر می‌بشود.

این ایده که بازی‌های ویدیویی علتخشونت زیاد تر مردم خواهد شد، سال‌ها به‌گفتن یکی از ادعاهای او گفت و گو‌برانگیز نقل بوده است. بعضی اوقات اوقات در حوزه‌ی عمومی، حرکت خشونت‌آمیز اتفاقی افراد به‌ منفعت گیری‌ی آن‌ها از بازی‌های ویدیویی ربط داده شده است. بعد از تیراندازی در یکی از مدارس ایالات متحده در سال ۲۰۱۹، تعداد بسیاری از مفسران، بازی‌های ویدیویی را عامل الهام‌قسمت خشونت دانستند.

دلنشین اینجا است که بر پایه تحقیقات قبل، توجیه بازی‌های ویدیویی زیاد تر وقتی اراعه می‌بشود که فرد تیرانداز نه سیاه‌پوست، بلکه مردی سفیدپوست باشد. به‌نظر می‌رسد که این نوشته نشان‌دهنده‌ی نوعی نقطه‌ی کور فرهنگی است که در آن اقلیت‌های نژادی به‌طور کلیشه‌ای با خشونت مرتبط می باشند.

درحالی‌که شواهد نشان خواهند داد که رابطه‌ی بین محتوای بازی‌های ویدیویی و خشونت ارتباطی پیچیده است، او گفت و گو بر سر تاثیرگذاری بازی‌های ویدیویی هم‌چنان ادامه دارد. این باور محققان را برآن داشت تا با بازدید اثرات فیزیولوژیکی و روانی بازی‌های ویدیویی خشونت‌آمیز روی بازیکنان، نگاه دقیق‌تری به این باور رایج داشته باشند.

گری‌ ال‌واگنر، محقق دکترا از دانشگاه لوکزامبورگ و نویسنده‌ی مطالعه به وب‌سایت سای‌پست او گفت: «از آنجا که خودم گیمر هستم و از کودکی مجذوب بازی‌های ویدئوی و دنیای مجازی بودم، به این نوشته علاقه داشتم.» به‌حرف های‌ی واگنر، وی علاوه‌بر سرگرم‌شدن با بازی‌های ویدئویی و لذت‌بردن از داستان‌های خوب آن‌ها، افت استرش را در زندگی روزمره نیز توانایی می‌کند.

تناقض‌های بین مطالعات انجام‌شده در رابطه بازی‌های ویدیویی و خشونت، کنجکاوی واگنر را برانگیخت. اگرچه برخی از مطالعات، ربط بالقوه بین بازی‌های ویدیویی و پرخاشگری شدید را تایید می‌کنند، تعداد فرد دیگر از مقالات می‌گویند که این‌گونه نیست. تصاویر رسانه‌ای از بازی‌های خشونت‌آمیز، پیچیدگی‌های این او گفت و گو‌های مداوم را منعکس نمی‌کنند؛ به این علت واگنر تصمیم گرفت شخصا داخل عمل بشود و این نوشته را بازدید کند.

واگنر ۵۴ شرکت‌کننده‌ی مرد را از طریق لیست‌های پستی دانشگاه، رسانه‌های اجتماعی و پوسترهای تبلیغاتی استخدام کرد. به هر یک از شرکت‌کنندگان به‌طور اتفاقی یکی از تکه‌های بازی «آنچارتد ۴: عاقبت یک دزد» داده شد تا آن را بازی کنند. هر شرکت‌کننده به‌زمان ۲۵ دقیقه تکه مربوط به خود را بازی کرد.

محققان قبل و سپس از بازی سطح کورتیزول (هورمون استرس) و تستوسترون شرکت‌کنندگان را با منفعت گیری از مثالهای بزاق آن‌ها سنجیدند. شرکت‌کنندگان، سوال‌نامه‌هایی را نیز برای سنجش ویژگی‌های شخصیتی خود تکمیل کردند. این سوال‌نامه‌‌ها به برسی مثلث تاریک شخصیت یا صفات سه‌گانه پرداختند که صفات خودشیفتگی، صدمه روانی و ماکیاولیسم را شامل می‌بشود. شرکت‌کنندگان در نهایت برای سنجش گرایش‌های پرخاشگرانه‌ی خود آزمون تداعی ناآشکار (IAT) را انجام دادند.

برخلاف انتظار، نتایج بازدید‌ها هیچ تحول قابل‌توجهی را در سطح تستوسترون دو گروه نشان نداد. علاوه‌بر این بعد از پایان بازی، سطح کورتیزول شرکت‌کنندگانی که قسمت خشونت‌آمیزتر بازی را انجام داده بودند، پایین‌تر می بود. این نتیجه مشخص می کند که محتوای خشونت‌آمیز امکان پذیر به‌جای افزایش استرس، افراد را آرام کند. نتایج آزمون تداعی آشکار نیز اختلاف معناداری را بین دو گروه از شرکت‌کنندگان نشان نداد.

یافته‌ی تازه باوجود این که قابل‌تامل است، محدودیت‌هایی نیز دارد؛ ازجمله این که لزوما نمی‌توان نتایج به‌دست‌آمده را به بازی‌های دیگر هم تعمیم داد. واگنر و همکارانش به گسترش‌دادن محتوای مورداستفاده‌ی خود برای به‌دست‌آوردن فهمیدن زیاد تر از این یافته‌ها ادامه خواهند داد.

محدودیت دوم این است که مطالعه‌ی تازه فقط روی مردان متمرکز شده است. این کار برای افت تنوع و کنترل عوامل مرتبط با سیکل‌های قاعدگی و داروهای ضدبارداری خوراکی که می‌توانند هورمون‌ها را تحت‌تاثییر قرار دهند انجام شد. چشم‌انداز بعدی مطالعه بازدید‌ تاثییر بازی‌های خشونت‌آمیز روی زنان است.

تحقیقات آینده باید محدودیت‌های مطالعه‌ی تازه را از بین بردن کند. مجموعه‌ی گسترده‌تری از محتوا و حجم مثالی بزرگتر با منفعت گیری از شرکت‌کنندگان زن و مرد، جزئیات بیشتری را به فهمیدن ما از رابطه‌ی پیچیده‌ی حاضر بین بازی‌های ویدیویی و خشونت می‌افزاید. واگنر و همکارانش مطالعه‌ی تازه را نخستین قدم در مسیر تحقیقات درحال‌انجام می‌دانند. امیدواریم در آینده‌ی نزدیک ناظر ادامه‌ی این بازدید‌ها باشیم.

نتایج مطالعه در ژورنال Physiology & Behavior انتشار شده است.