چطور از پخته شدن زمین در برابر خورشید فوق سوزان جلوگیری کنیم؟_مستطیل زرد

اگر به تحول آرایش سیاره‌ها علاقه‌ای ندارید، اما از توانایی پروژه‌های ابرمهندسی برخوردار هستید، راه‌حل فرد دیگر برایتان داریم. قضیه‌ی مهم خورشید این است که هلیوم محصول طبیعی فرآیند همجوشی ستاره‌مان است. نسبت همجوشی هیدروژنی بر پایه جرم کلی خورشید تعریف می‌بشود؛ هرچقدر ستاره‌ای بزرگ‌تر باشد، سریع تر می‌سوزد و به همین ترتیب ستاره‌های کوچک‌تر با شدت آهسته‌تری می‌سوزند؛ به این علت اگر بخواهیم مقدار تشکیل هلیوم را محدود کنیم، باید عکس العمل‌های همجوشی را آهسته کنیم. ساده‌ترین راه این است که جرم کلی خورشید را افت دهیم.

خوشبختانه خورشید به طور طبیعی جرم خود را افت می‌دهد، اما شدت کافی را ندارد. سطح خورشید به‌صورت مدام جریانی بی‌آخر از ذرات باردار کوچک را انتشار می‌کند که به آن باد خورشیدی می‌گوییم. از نظر آمار در مقیاس انسانی، مقدار جرمی که خورشید از طریق باد خورشیدی از دست می‌دهد برابر است با ۱ تا ۲ میلیون تن در ثانیه که سرعتی بسیار بالا است؛ اما باید اندکی این شدت را افزایش داد.

یک روش برای کنترل بادهای خورشیدی، ساخت مجموعه‌ای از ایستگاه‌های شتاب‌دهنده‌ی ذرات در مدار اطراف استوای خورشید است. این ایستگاه‌ها به طور مدام ذرات باردار را مبادله می‌کنند و یک حلقه‌ی جریان را به شکل کمربند خورشیدی می‌سازند. این حلقه‌ی جریان علتایجاد یک میدان مغناطیسی چنبره‌ای (به شکل دونات) می‌بشود که می‌تواند باد خورشیدی را به جریان‌های خروجی قطبی در راستای محور چرخش خورشید تبدیل کند و به شکل ایمنی ذرات زیان اور را از سیاره‌مان دور سازد.

از میدان مغناطیسی چنبره‌ای می‌توان برای فشرده‌سازی ستاره منفعت گیری کرد. بر پایه این روش، در ابتدا ایستگاه‌ها خاموش خواهد شد و به این ترتیب ذرات به درون خورشید سقوط می‌کنند. سپس با روشن کردن ایستگاه‌ها، میدان مغناطیسی دچار وقفه شده و روال سقوط وارونه می‌بشود. میدان مغناطیسی احاطه‌شده روی استوای خورشید فشرده می‌بشود و ذرات را وادار می‌کند که از قطب‌های خورشید دفع شوند.

اگر نوادگان ما پیشرفته باشند می‌توانند باد خورشیدی گریزان را بگیرند و از آن برای اهداف دیگر همانند سیستم‌های رآکتور همجوشی برای تحکیم یک تأسیسات کامل منفعت گیری کنند و اگر خلاق باشند می‌توانند جریان خروجی باد خورشیدی را به یک جهت هدایت کنند و از آن به گفتن موشک تقویتی خورشیدی برای هدایت منظومه شمسی به نقاط جدیدی در راه شیری یا حتی خارج از کهکشان منفعت گیری کنند.

یقیناً تکنیک جابه‌جایی ستاره علتکاهش درخشش خورشید می‌بشود؛ چرا که با وجود جرم کمتر، عکس العمل‌های همجوشی در فضای آرام‌تری جریان می‌یابند که قوت و ابعاد ستاره‌ی ما را افت خواهند داد. به این ترتیب کمربند حیات به قسمت داخلی‌تری سوق اشکار می‌کند. احتمالا در ابتدا فهمید این قضیه نشویم، چون کارهایی که انجام می‌دهیم در تقابل با تمایل طبیعی کمربند حیات برای حرکت به بیرون قرار دارند؛ اما در نهایت و بعد از آنکه خورشید ۱۰ تا ۲۰ درصد از جرم خود را از دست داد، ناچار می‌شویم زمین را به قسمت داخلی کمربند حیات منتقل کنیم تا به این ترتیب آن را در نقطه‌ی مطلوب نگه‌داریم.

در نهایت ستاره‌ای کوچک‌تر با عمر طویل برایمان باقی می‌ماند. کوچک‌ترین کوتوله‌های سرخ با جرم اندکی زیاد تر از یک دهم خورشید می‌توانند تا تریلیون‌ها سال به حیاتشان ادامه دهند؛ اما در عین حال ماهیت آشفته‌تری دارد، چون با دقت به جرم کمشان در معرض انفجارهای ستاره‌ای قرار دارند که به طور دوره‌ای علتدو برابر شدن درخشش آن‌ها می‌بشود. اگر نوادگان ما بخواهند برای افزایش طول عمر خورشید در این راه قدم بگذارند، قطعا باید از این انفجارها جلوگیری کنند.

به‌طورکلی و صرف‌نظر از همه چیز، اگر بشریت بتواند میلیاردها سال دوام بیاورد، به گمان زیاد به موجودی بین‌سیاره‌ای یا بین‌ستاره‌ای تبدیل خواهد شد. در این شرایط دیگر نیازی به نجات زمین نخواهد می بود. احتمالا نوادگان دوردست ما بتوانند به نشانه‌ی احترام، زمینی را که از آن برخاستند، نگه داری کنند. احتمالا هم این کار الزامی باشد، چون هیچ دنیای فرد دیگر همانند زمین برای زندگی مناسب نیست. در نهایت احتمالا، پروژه‌ای هنری باشد، فرصتی برای خلق زیبایی و شگفتی در مقیاس بین‌سیاره‌ای، پیش از آنکه آتش‌های همجوشی هسته‌ای خورشید خاموش شوند و ستاره‌مان نفس آخرش را بکشد. فصل آخر داستانی که میلیاردها سال حیات منظومه‌ی شمسی را به آخر می‌رساند.