آیا برای نجات گونه‌های صدمه‌پذیر باید آن‌ها را تکامل دهیم؟_مستطیل زرد

نجات ژنتیکی ایده‌ی جدیدی نبوده است. دانشمندان در تلاشی بی‌نظیر موفق به احیای جمعیت کوچکی از پلنگ‌ها درون‌زاد از فلوریدا شدند و برای این کار جمعیت‌ مجزایی از پلنگ‌های تگزاس را داخل کردند؛ اما این روش، حفاظت سنتی را نقض می‌کند که بر پایه آن جمعیت‌های زیستی منحصر‌به فرد باید از نظر ژنتیکی خالص باشند و جدا نگه‌داری شوند. در واقع این روش نوعی تحول الگو به حساب می اید.

آمیزش دو نوع متفاوت از عسل‌خوارها می‌تواند ویژگی‌های بی همتا آن‌ها را به خطر بیندازد و گونه‌هایی پیوندی ناسازگار را تشکیل کند. انتقال حیوانات بین جمعیت‌های گوناگون این چنین می‌تواند به بیماری، تشکیل گونه‌های مهاجم تازه یا از بین رفتن ارامش اکوسیستم‌ها به روشهای غیرقابل پیش‌بینی بینجامد.

این چنین از سال ۲۰۱۷، پرندگان گیپسلند بخشی از برنامه‌ی آمیزشی عسل‌خوار کلاه‌دار در حفاظتگاه هیلزویل بودند. در اسارت مزایایی وجود دارد؛ برای مثال زوج گونه‌های ترکیبی در قیاس با زوج‌های عسل‌خوار کلاه‌خوددار، جوجه‌های جدا گانه‌تری را به ازای هر آشیانه تشکیل می‌کنند. تا بحال ده‌ها عسل‌خوار پیوندی در حیات وحش آزاد شده‌اند.

کارشناسان Zoos Victoria و موناش در حال کار روی نجات ژنتیکی دیگر گونه‌ها همانند صاریغ لیدبیتر استرالیایی می باشند که یک نوع جانور کیسه‌دار درختی است. صاریغ‌های دشتی و عسل‌خوار کلاه‌خوددار به طور مشترک در مرداب‌های یلینگ‌بو زندگی می‌کنند. تا سال ۲۰۲۳، تنها ۳۴ صاریغ دشتی باقی ماندند. اولین نوزاد این گونه ماه قبل در حفاظتگاه هیلزویل متولد شد.

دانشمندان امیدوارند با ترقی گوناگونی ژنتیکی بتوانند انعطاف گونه‌ها را در روبه رو با خطرهای احتمالی افزایش دهند و امکان پذیر برخی گونه‌ها برای بقا نیاز به خصلت‌های اختصاصی‌ای داشته باشند. گوناگونی ژنتیکی درواقع طرحی برای مقابله با آینده است.