مغزهای باستانی ۱۲هزار ساله چطور تا این مدت نپوسیده‌اند؟_مستطیل زرد

ماندگاری بافت‌های نرم که در طبیعت قرار داده خواهد شد (نه مثالهایی که به‌طور مصنوعی ازطریق مومیایی کردن یا انجماد نگه داری خواهد شد) اتفاقی نادر است. مطالعات تجربی انجام‌شده درزمینه‌ی پوسیدگی جسد نشان داده که مغز یکی از اولین ارگان‌هایی است که تجزیه می‌بشود.

فکر می‌شد نگه داری مغز انسان در بدنی که همه چیز آن به جز استخوان‌ها پوسیده است، اتفاق زیاد نادری باشد. پژوهشگران می‌خواستند بدانند این اتفاقات تا چه حد نادر است، به این علت جستجویی جهانی را یافتن برای مغزهای نگه داری‌شده انسان اغاز کردند.

پژوهشگران متون علمی منتشرشده‌ای را که به آن دسترسی داشتند، بازدید و این چنین با مورخان سراسر جهان مشورت کردند. آن‌ها ۴۴۰۵ مغز انسانی نگه داری‌شده را از ۲۱۳ منبع گزارش‌شده از هر قاره به جز جنوبگان در سوابقی که به اواسط قرن ۱۷ به سپس می بود، مستند کردند.

مغزها از محیط‌های متنوعی جمع‌آوری شد؛ ازقبیل گور جمعی مربوط به جنگ داخلی اسپانیا که در آن مغزها حتی با جراحات ویرانگر ناشی از گلوله نگه داری شده می بود تا بیابان‌های شنی مصر باستان، قربانیان مراسم اعطای قربانی اینکاها در آتفششان خاموش لوللیلاکو درحدود ۱۴۵۰ بعد از میلاد، مرد تولوند متعلق به ۲۲۰ قبل از میلاد که در باتلاقی اشکار شده می بود و اجساد کشف‌شده سواحل دریاچه‌ای در عصر سنگ سوئد. از ۴۴۰۵ مغز، تقریبا درحدود یک سوم آن‌ها مغز تنها ساختار بافت نرمی می بود که در باقی مانده اسکلت‌شده باقی مانده می بود و همه انها آن‌ها از قدیمی‌ترین مغزها با قدمت نزدیک به ۱۲ هزار سال بودند.