۱۰ مسئله دلنشین در رابطه زندگی فضانوردان در ایستگاه فضایی بین المللی که نمی دانستید

ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) یک شگفتی تکنولوژیک و یک شاهکار مهندسی فوق العاده است. ساخت این ایستگاه فضایی در اغاز دهه ۱۹۹۰ اغاز شد و همکاری چندین سرزمین و آژانس فضایی برای تکمیل آن، پیش از پرتاب در سال ۱۹۹۸ مورد نیاز می بود. اکنون، به گفتن بزرگ ترین ایستگاه فضایی که تا به حال طراحی و ساخته شده، ISS برای انجام تحقیقات و آزمایش هایی مورد منفعت گیری قرار می گیرد که بر روی زمین غیرممکن بوده و دائماً با قطعات تازه در حال ارتقاء و روزآمدسازی است.

اداره کننده ایستگاه فضایی بین المللی خدمه هایی می باشند که می تواند تا هفت نفر باشند. این فضانوردان ماه ها را در فضا سپری می کنند و باید آموزش های گسترده ای را پشت سر بگذارند تا یقین شوند که قادر به تحمل فشارهای محیطی منحصر به فردی خواهند می بود که با زندگی در ایستگاه فضایی به وجود می آید. این سختی بدین خاطر است که کارهای روزمره و فعالیت های بدنی که روی زمین نیاز به فکر و انرژی مقداری می باشند، در جاذبه اندک فضا به شدت دشوار می شوند.

زندگی در ایستگاه فضایی بین المللی زیاد سخت تر از آن چیزی است که فکر می کنید، با دقت به این که خدمه باید با همه این عوامل گوناگون را به گفتن بخشی از زندگی روزانه خود کنار همراه شوند.

۱- ملیت های زیاد متغیری در ایستگاه فضایی بین المللی وجود دارند

تنها نام ایستگاه فضایی بین المللی نشان می دهد که این ایستگاه یک پروژه و تلاش جهانی است، نه چیزی تحت کنترل یک سرزمین. در حالی که سازمان ناسا متعلق به ایالات متحده و روسکاسموس متعلق به روسیه بیشترین ربط را با ایستگاه فضایی بین المللی دارند، تعدادی از کشورهای دیگر نیز در طراحی این تاسیسات شراکت داشته اند و از طریق یک سری شراکت ها و توافق ها به عملیات آن پشتیبانی می کنند – چیزی که با دقت به هزینه عظیم این پروژه که بیشتر از ۱۰۰ میلیارد دلار تخمین زده می بشود، الزامی است.

JAXA از ژاپن، آژانس فضایی اروپا، و آژانس فضایی کانادا همه انها با کشورهایی همانند ایتالیا، آلمان، فرانسه، اسپانیا و بریتانیا در این پروژه شراکت داشته اند. برزیل نیز بین سال های ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۷ شریک پروژه ایستگاه فضایی بین المللی می بود و او گفت و گو هایی در رابطه پیوستن کشورهای دیگر همانند چین نیز وجود داشته است.

تقریباً ۲۷۰ نفر از نزدیک به ۲۱ سرزمین از ایستگاه فضایی بین المللی بازدید کرده اند. در حالی که فضانوردان آمریکایی با اختلاف بیشترین وجود را نسبت به دیگر ملیت ها در ایستگاه فضایی بین المللی داشته اند، این تنوع بدان معنی است که هر فردی که به ISS می رود قطعاَ باید با افرادی از ملیت های دیگر در میانه وجود در ایستگاه کار کند. به همین علت، افرادی که به ISS می روال، طبق معمولً به بیشتر از یک زبان سخن بگویید می کنند و تسلط نسبیت به زبان های روسی و انگلیسی الزامی است؛ چرا که هم ناسا و هم روسکاسموس مسئول رویه های مختلفی در ایستگاه می باشند و ربط مناسب کلید امنیت و اثربخشی است.

۲- فضانوردان امکان پذیر برای زمان های طویل در ایستگاه فضایی بین المللی بمانند

رفتن به ایستگاه فضایی بین المللی چیز کم اهمیتی نیست. این کار به ضمانت بالایی از سوی خدمه نیاز دارد، چرا که آن ها بدون شک برای زمان قابل توجهی در ایستگاه خواهند می بود. بعد از قطع پروژه شاتل فضایی، ناسا ناچار شد فضانوردان خود را از طریق فضاپیمای سایوز از خاک روسیه با هزینه ای زیاد بالاتر به ISS بفرستد. برآوردها نشان می دهد که ناسا به ازای هر فضانورد نزدیک به ۸۶ میلیون دلار به روسیه پرداخت می کند. در حالی که این رقم به گمان زیادً وقتی که بوئینگ و اسپیس ایکس اغاز به انتقال محموله و خدمه به ISS از خاک آمریکا کنند افت خواهد یافت، اما هم چنان تحول مکرر افراد حاضر در ایستگاه زیاد پرهزینه است.

برای خدمه ایستگاه فضایی بین المللی این بدان معناست که آن ها باید زمان بسیاری در ایستگاه بمانند تا شاتل فرد دیگر بتواند آن ها را به خانه بیاورد. به ادعای مرکز فضایی کندی، میانگین طول ماموریت فضانوردانی که به ISS می روال نزدیک به شش ماه است. در حالی که این ایستگاه روزی ۱۶ بار به دور زمین می چرخد، خدمه در طول ماموریت خود هزاران بار به دور این سیاره خواهند گشت.

برخی از فضانوردان زمان بیشتری را در ISS سپری خواهند کرد. اسکات کلی ۳۴۰ روز، تقریباً یک سال کامل را در این ایستگاه گذراند.در همین حال، فرانک روبیو و مارک وند هی هم ماموریت های طویل تری داشته اند و به ترتیب ۳۷۱ و ۳۵۵ روز در ISS اقامت داشته اند. پگی ویتسون اکنون رکورد مجموع زمان وجود در ISS برای یک فضانورد آمریکایی را در اختیار دارد و ۶۵۵ روز را در ماموریت های گوناگون در ایستگاه فضایی بین المللی سپری کرده است.

۳- یک باشگاه ورزشی در ایستگاه فضایی وجود دارد و فضانوردان باید هر روز ورزش کنند

رفتن به ایستگاه فضایی بین المللی همانند رفتن به تعطیلات نیست: از فضانوردان انتظار می رود که در فضا ورزش بسیاری انجام بدهند. دلایل بسیاری وجود دارد که چرا ساکنان ISS باید تناسب اندام خود را نگه داری کنند، مهم ترین آن ها این است که همه را تا حد امکان سالم و سرحال نگه می دارد – چیزی که به خصوص با دقت به افتتجهیزات پزشکی و پزشکان در ایستگاه اهمیت دو چندانی اشکار می کند. به همین علت ناسا و دیگر آژانس های فضایی برای پشتیبانی به افت گمان ابراز هرگونه فوریت های پزشکی در ISS، داوطلبان را تحت این چنین رژیم آزمایشی شدیدی قرار می دهند. این چنین به همین علت خدمه آموزش های پزشکی ملزوم را برای انجام پشتیبانی های اولیه و درمان های عمومی می بینند.

با این حال، فضا چالش های منحصر به فردی را نیز برای بدن انسان تشکیل می کند. نبوده است جاذبه تبدیل از دست رفتن استخوان و ماهیچه می بشود، چرا که بدن دیگر ناچار نیست در برابر جاذبه همانند قبل سخت کار کند. این بدان معنی است که خدمه باید استخوان ها و ماهیچه های خود را با یک برنامه تمرینی که برای مطمعن از عدم ابتلا به آتروفی طراحی شده است، نگه داری کنند. برای فضانوردان غیرمعمول نیست که شش روز در هفته، بیشتر از دو ساعت و نیم را در باشگاه ورزشی ایستگاه فضایی به ورزش بپردازند. این تاسیسات به یک دوچرخه ورزشی، یک تردمیل و یک دستگاه تمرین مقاومتی پیشرفته – که در اصل یک ماشین وزنه برداری است – که همه انها برای منفعت گیری در محیط کم جاذبه ایستگاه سازگار شده اند، با تسمه هایی برای نگه داشتن خدمه در جای خود در حالی که مشغول ورزش می باشند.

۴- ایستگاه فضایی بین المللی بزرگ اما به شدت تنگ و کم جاست

از بیرون، ISS یک سازه زیاد بزرگ است. در واقع این ایستگاه به قدری عظیم است که هنگامی از بالای سرتان عبور می کند، می توان آن را با چشم غیر مسلح از زمین مشاهده کرد. به حرف های ناسا، ISS از یک سر تا سر دیگر نزدیک به ۱۰۹ متر طول دارد که تنها چند متر کوچک تر از یک زمین فوتبال استاندارد است. ایستگاه فضایی بین المللی با مساحت سطح قابل سکونت بیشتر از ۵,۰۰۰ فوت مربع، قابل قیاس با یک خانه بزرگ شش خوابه است. این چنین ایستگاه تجهیزبه هفت محفظه خواب و دو حمام است.

اگر با این توصیفات فکر می کنید که ISS زیاد جادار است بهتر است نظرتان را تحول دهید. کل فضای زندگی حاضر، وقتی که همه فضاهای حاضر برای تجهیزات و انبار کردن را نظر بگیرید، تنها مقداری بیشتر از ۱۰ هزار فوت مکعب است. تقریباً هر مکانی که خدمه زمان خود را در آن می گذرانند، تنگ و کم جا است – به همین خاطر در ایستگاه فضایی بین المللی جایی برای فردی که از کلوستروفوبیا رنج می برد، وجود ندارد.

ویدیویی که اولگ آرتمیف، فضانورد روسی به طور آنلاین انتشار کرده، عکس خوبی از نحوه زندگی در ISS و حرکت کردن در فضای داخلی تنگ آن اراعه می دهد. این فیلم نشان می دهد که حرکت در فضاهای کوچک چه مقدار می تواند دشوار باشد و خدمه زیاد تر ناچار به خزیدن یا مانور دادن در سوراخ های کوچک می باشند.

۵- رفتن به توالت برای فضانوردان زیاد چالش برانگیز است

حتی ابتدایی ترین کارها هم در ایستگاه بین المللی فضایی پیچیده می شوند. زیاد تر مردم، روی زمین، زمان بسیاری را صرف رفتن به دستشویی نمی کنند. به هر حال، این یک فرآیند نسبتاً آسان برای اکثر افراد است که تنها نیاز به برداشتن ساده صندلی توالت یا نشستن فرد و پایین کشیدن شلوار دارد. شرایط محیطی ایستگاه فضایی بین المللی این نوشته را دشوارتر می کند. به طور خاص، جاذبه اندک زمین در فضا از موثر بودن یک توالت معمولی جلوگیری می کند، چون افراد نمی توانند از پایین رفتن فضولات انسانی از درون کاسه دستشویی مطمعن داشته باشند.

بدون جاذبه برای پشتیبانی، ادرار، مدفوع و دیگر مواد زائد می توانند به راحتی شناور شده و علتدردسر شوند. هیچ کس نمی خواهد با فضولات انسانی در تماس باشد و این فضولات می توانند به تجهیزات حساس نیز صدمه برسانند. به این علت به وضوح یک مشکل بزرگ است، مشکلی که فائق آمدن بر آن به طور کامل، زیاد دشوار بوده است. امروزه خدمه ISS از یک توالت خلاء پیچیده منفعت گیری می کنند که ناسا آن را با هزینه ای در نزدیک به ۲۳ میلیون دلار طراحی کرده و منفعت گیری از آن هم برای فضانوردان زن و هم مرد زیاد آسان تر از مدل های قبلی است.

این توالت بسته به نیازهای فرد در آن زمان دارای دو قسمت گوناگون است. شیلنگ قیف مانندی که محکم به پوست چسبانده می بشود برای ادرار کردن منفعت گیری می بشود، شیلنگی که همه ادرار را زمان خروج از بدن می مکد. برخلاف توالت های قبلی، خدمه می توانند از این شیلنگ در زمان ایستادن یا نشستن منفعت گیری کنند که کار آن ها را زیاد راحت تر کرده است. در رابطه مدفوع کردن، فرد باید روی صندلی کوچکی بنشیند که کاملاً با پوست تماس اشکار کرده و عایق می بشود و توالت بلافاصله مکش را فعال می کند تا فضولات را به درون خود بکشد و از انتشار کردن هرگونه بو جلوگیری کند. سپس دستمال مخصوص توالت به همراه دستکش هایی که فضانوردان در طول فرآیند می پوشند، در سطل های مخصوصی انداخته می شوند.

۶- فضانوردان دائماً در حال نوشیدن ادرار بازیافت شده می باشند

ارسال هر چیزی به ایستگاه بین المللی فضایی یک پروژه پرهزینه است. هر چه یک فضاپیما سنگین تر باشد، سوخت بیشتری برای رسیدن به ایستگاه نیاز خواهد داشت که هزینه آن را به شدت افزایش می دهد. به منظور حل این مشکل، ناسا قراردادهایی را با اسپیس ایکس و اوربیتال ساینس امضا کرده تا محموله هایی را به ISS ارسال کنند که هر کدام بیشتر از ۱ میلیارد دلار قیمت داشتند. زمان محاسبه قیمت هر کیلو آذوقه برای بردن کالا و تجهیزات به ایستگاه، یک بطری آب به راحتی می تواند بیشتر از ۱۰ هزار دلار هزینه ارسال داشته باشد. با در نظر گرفتن این هزینه، زیاد منطقی به نظر می رسد که ناسا و دیگر آژانس های فضایی بخواهند تا حد ممکن آب را بازیافت کنند، بدین ترتیب می توانند در هزینه ها صرفه جویی کنند یا از فضا برای محموله های دیگر منفعت گیری کنند.

در حالی که خدمه روسی در ISS زباله های خود را بازیافت نمی کنند، طرف آمریکایی این کار را انجام می دهد. در واقع، ناسا و فضانوردان متحد تا ۹۸ درصد از محتوای آب ادرار خود را بازیافت می کنند و آب را از دیگر محصولات زائد جدا می کنند. این کار به آن ها پشتیبانی می کند تا سالانه ۶,۰۰۰ لیتر آب را از طریق سیستم کنترل محیط زیست و حمایتاز زندگی بازیابی کنند. این سیستم از یک سیستم خلاء برای استخراج آب نه تنها از ادرار بلکه از هوا و عرق خدمه از طریق رطوبت زداها منفعت گیری می کند.

به آب فیلتر شده ید اضافه می بشود و این آب بیشتر از آب آشامیدنی استاندارد روی زمین تصفیه می بشود تا خدمه بتوانند با خیال راحت آن را بنوشند. فضانوردان حاضر در ISS تایید کرده اند که مزه این آب هیچ تفاوتی با آب معدنی داخل بطری ندارد و تنها مدتی طول می کشد تا به این حقیقت که این آب از ادرار و دیگر منبع های دفع شده بدست آمده، عادت کنند.

۷- غذا باید زیاد با دقت آماده شده و طعم آن در فضا متفاوت است

غیر از نوشیدن و منفعت گیری از دستشویی، عنصر کلیدی فرد دیگر که برای سالم ماندن خدمه در ISS الزامی است، غذایی است که می خورند. محیط کم جاذبه در ایستگاه می تواند مصرف غذا را به چالش بکشد. هر تکه نان می تواند به راحتی معلق بشود و یک فضای زندگی ناسالم تشکیل کند یا حتی به تجهیزات زیاد حساس صدمه رساند. برخی مواد غذایی همانند نان به طور کامل ممنوع می باشند چون مقدار بسیاری خرده ریزه تشکیل می کنند و نیاز به یک روش آماده سازی خاص دارند، به همین خاطر غذاها عموماً فریز شده و خشک می باشند تا وزن کمتری داشته باشند و فاسد نشوند.

غذا طبق معمولً در ظروف مخصوصی بسته بندی می بشود که به جلوگیری از شناور شدن محتویات پشتیبانی می کند. این می تواند شامل ولکرو یا آهن ربا باشد که غذاهای بسته بندی شده را در حالی که خدمه غذا می خورند به سطح میز غذاخوری یا هر سطح فرد دیگر متصل نگه دارد. غذاهایی همانند سوپ، تورتیلا، آجیل، آب نبات و دانه های گرانولا رایج می باشند. (فضانوردان باید از قیچی برای بریدن دقیق بسته های جداگانه منفعت گیری کنند.)

مسئله ای که امکان پذیر تعداد بسیاری از افراد در رابطه غذا خوردن در فضا به آن دقت نکرده باشند، چگونگی تحت تاثییر قرار گرفتن مزه است. نبوده است جاذبه علتمی بشود فضانوردان در طول زمان وجود در ISS دچار گرفتگی بینی و سینوس ها شوند. این کار می تواند چشیدن طعم ها را دشوار کند و زیاد تر تبدیل این می بشود که خدمه حس کنند غذا بی مزه است. برای مقابله با این مشکل، تعداد بسیاری از اعضای خدمه غذاهایی با طعم های قوی تر را انتخاب می کنند که تشخیص آن ها آسان تر است تا خوردن غذا همه لذت خود را از دست ندهد.

۸- برنامه هر روز با دقت برنامه ریزی شده و تحقیقات و آزمایشات تعداد بسیاری صورت می گیرد

خدمه ISS زمان آزاد بسیاری ندارند. کل روزهای آن ها به دقت برنامه ریزی شده و در قسمت های پنج دقیقه ای تقسیم بندی شده اند. نتیجه این می بشود که Ops Planner، یک قسمت ناسا که مسئول برنامه ریزی روز هر خدمه است، اشکار می کند که در هر لحظه چه کاری انجام خواهند داد. فضانوردان از لحظه ای که از خواب بیدار می شوند تا وقتی که به رختخواب می روال، باید به یک جدول وقتی از پیش تعیین شده پایبند باشند که علتمی بشود بهترین منفعت گیری را از زمان حضورشان در ایستگاه فضایی داشته باشند.

این بدین خاطر است که ایستگاه فضایی بین المللی می تواند تا ۶ خدمه داشته باشد که در هر زمان روی ایستگاه کار می کنند، در حالی که هم فضا و هم تجهیزات از اهمیت بالایی برخوردار می باشند. ناسا همه این ملاحظات را در نظر می گیرد و برنامه هایی را طراحی می کند که بیش ترین منفعت گیری را از زمان فضانوردان مستقر داشته باشد. از وعده های غذایی گرفته تا زمان های ورزش تعلق داده شده، یک فضانورد همه روز خود را از قبل برنامه ریزی شده می بیند. این نوشته منطقی نیز به نظر می رسد چون این فضانوردان در مجموعه ای کامل از پروژه ها و آزمایش های تحقیقاتی نیز شراکت دارند که حتی می تواند شامل پیاده روی های فضایی خارج از ISS برای تعمیر و نگهداری تجهیزات نیز باشد.

به گفتن مثال، پگی ویتسون و جک فیشر زمان بسیاری را صرف انجام آزمایش های تحقیقاتی در ISS کردند. آن ها در طول اقامت خود در ایستگاه، همه چیز از درمان های تازه سرطان گرفته تا اثرات جاذبه اندک روی چشم فضانوردان را مطالعه کردند. این دو این چنین تجهیزاتی را برای اندازه گیری پرتوهای کیهانی روی ISS نصب کردند و در تحقیقات برای تعیین رشد سلول های بنیادی در فضا شرکت کردند.

۹- خوابیدن می تواند زیاد دشوار باشد

خواب یکی دیگر از عملکردهای اساسی بدن است که در فضا زیاد سخت تر می بشود. باز هم باید بگوییم که این مساله تا حد بسیاری به عدم وجود جاذبه در محیط ISS مربوط می بشود، چرا که از کشش گرانشی زمین زیاد دور است. برخلاف زمین که می توانید روی یک تخت دراز بکشید، جاذبه اندک حاضر در ایستگاه فضایی این کار را غیرممکن می کند. با این حال خواب مهم است، چون خستگی و بیخوابی می تواند بر توانایی فضانورد در انجام کارهای الزامی و سالم ماندن در فضا تاثییر بگذارد.

خدمه ایستگاه برای این که استراحت شبانه خوبی داشته باشند، در قسمت های مخصوص خواب می خوابند که تقریباً هم اندازه یک اتاقک تلفن می باشند. آن ها بعد از ورود به این فضا، داخل کیسه خواب می شوند و خود را به دیوار متصل می کنند تا در جای خود باقی بمانند. بدون این اتصالات، امکان پذیر معلق شوند و علتصدمه رسیدن به ایستگاه یا صدمه دیدن خودشان شوند.آ ن ها این چنین می توانند از چسب ولکرو برای پشتیبانی به نگه داشتن سر خود روی بالشتک هایی که در جای خود محکم شده اند، منفعت گیری کنند.

این توانایی زیاد متفاوت است و می تواند زمان بسیاری طول بکشد تا به آن عادت کنید فضانورد بازنشسته، اسکات کلی، به Travel and Leisure او گفت که نبوده است پتو و بالش فوق العاده شگفت است. او درمورد خواب در فضا حرف های است: «همه زندگی مان، با پتو می خوابیم، و شما این سختی را حس می کنید. به این علت، هنگامی دیگر آن را ندارید، مقداری شگفت به نظر می رسد».

۱۰- سروصدای دائمی و زیاد بلندی در بعد عرصه وجود دارد

ایستگاه بین المللی فضایی بیشتر از ۴۰۰ تن وزن دارد و مملو از قطعات بی شماری از تجهیزات و فناوری است که نه تنها کارکرد ایستگاه را نگه داری می کنند بلکه به خدمه در انجام تحقیقات و آزمایش ها در فضا پشتیبانی می نمایند. این چنین سیستم های حمایتحیات الزامی در ایستگاه فضایی وجود دارند که محیط را برای انسان ها راحت نموده و دائماً هوا و آب را بازیافت می کنند. همه این ها به یک صدای بعد عرصه بلند منجر می بشود که هیچ زمان از بین نمی رود.

فضانورد اسبق، توماس جونز به مجله اسمیتسونیان حرف های است که خدمه ISS در روزهای اولیه وجود در ایستگاه باید از محافظ گوش برای جلوگیری از صدمه به شنوایی خود منفعت گیری می کردند. با این حال، در سال های تازه، ارتقا سیستم های ایستگاه به این معنی است که صدای بعد عرصه به سطح قابل قبولی افت یافته است اما تا این مدت هم می تواند حواس پرت کننده باشد – حداقل در ابتدا. جونز در این باره می گوید: «در شب، خدمه در محل سکونت خود که عایق صداست می خوابند و به گوش های خود زمان استراحت و بازیابی می دهند. آزمایش های منظم شنوایی سنجی به خدمه پشتیبانی می کند تا هرگونه تحول شنوایی را قبل از صدمه دائمی تشخیص دهند».