گازی سمی عامل نابودی نیمی از حیات دریایی در اولین انقراض جمعی زمین می بود

پژوهشگرها در اسبق زمین‌شناسی سکوی یانگتزه، فلاتی عظیم در جنوب چین، به سرنخ‌هایی درمورد‌ی انقراض ناگهانی رسیدند. آن‌ها به جستجوی مولیبدنوم رفتند؛ عنصری شیمیایی که از سنگ‌های خشکی به رودخانه‌ها و اقیانوس راه می‌یابد. مولیبدنوم در اقیانوس‌ها تا زمان‌ها دوام می‌آورد و تراکم آن در رسوب‌ها بر پایه شیمی آب مجاور متغیر است.

مثالهای به‌دست‌آمده از دوره‌ی انقراض جمعی حاوی سطوح بالایی از مولیبدنوم بودند. این شاخص مشخص می کند گمان وجود هیدروژن سولفید در آب بالا بوده؛ چون مولیبدنوم می‌تواند برای راه اندازی ترکیب‌های حل‌نشدنی با سولفور ترکیب و سپس در رسوب‌ها انباشته بشود. این اتفاق در آب‌های سولفیدی زیاد زیاد تر از آب‌های معمولی رخ می‌دهد؛ به اختصاصی وقتی که تراکم هیدروژن سولفید زیاد بالا باشد. به گفتن دیگر، تراکم زیاد تر مولیبدنوم با مقدار زیاد تر هیدروژن سولفید در آب رابطه مستقیم دارد.

در مرحله‌ی جاری، هیچ‌کس نمی‌تواند با مطمعن بگوید عامل گسترش آب‌های سولفیدی چیست. با این‌حال یکی از علت‌ها می‌تواند افتاکسیژن بر تاثییر انفجار مواد آلی باشد که در بستر دریا ته‌نشین و فاسد شدند و به این ترتیب عرصه‌ساز ضیافتی برای تریلیون‌ها میکروب شدند.

میکروب‌هایی که روی مواد درحال تجزیه شکل گرفتند، اغاز به مصرف سولفات کردند؛ اما در این فرآیند، افزایش جمعیت میکروب‌ها علتتبدیل سولفات‌ها به هیدروژن سولفید شد و به این ترتیب آب مملو از این موج سمی شد.

گرچه مثالهای پژوهشگرها فقط از چین جاری به دست آمدند، آن‌ها بر این باورند که گسترش حالت سمی در مقیاسی جهانی رخ داده است؛ چون مولیبدنوم دارای یک زمان مقاومت صدها هزار ساله در اقیانوس است. این چرخه‌ی حیات طویل به این معنی است که سطوح ایزوتوپی ملیبدنوم در رسوب‌های دریایی نشانه‌ای از میانگین کل دریا می باشند.

مقصد از پژوهش‌های بعدی ردیابی عامل شرایط بی‌هوازی و موج سولفیدی است. این نوع پژوهش به دانشمندان پشتیبانی می‌کند به چشم‌اندازی از محدودیت‌های زیست‌پذیری روی زمین برسند.